Στόχος της να κερδίσει νεαρότερο κοινό

Παναγιωτης Παναγοπουλος, Η Καθημερινή, Tρίτη, 30 Σεπτεμβρίου 2008

Εχοντας τη χαρά να παρακολουθήσω από κοντά μια από τις καλύτερες εμφανίσεις της καριέρας της, τον Αύγουστο του 2004 στο Δουβλίνο και συγκρίνοντας εκείνη τη συναυλία με αυτήν που είδαμε το Σάββατο στο Ολυμπιακό Στάδιο, μπορώ να καταλήξω σε δυο - τρία συμπεράσματα.

Ο μόνος άνθρωπος με τον οποίο μπορεί να συγκριθεί η Μαντόνα στο μουσικό υπερθέαμα είναι ο εαυτός της. Γι’ αυτό και έχοντας ζήσει μια στιγμή της, όπου επιδίωξε και κατάφερε να στήσει ένα μεγαλειώδες θέαμα με υψηλή αισθητική, ήθελα να τη δω να κρατάει τον πήχη στο ίδιο επίπεδο. Τόσο η «Re-invention Tour» του 2004, όσο και η «Confessions Tour» του 2006 είναι τόσο άρτιες παραστάσεις, με συνοχή και γούστο, που χωρίς υπερβολή θα μπορούσαν να προβάλλονται σε μια αίθουσα του ΜΟΜΑ.

Η «Sticky and Sweet» περιοδεία είχε προφανώς έναν διαφορετικό στόχο. Όπως και ο τελευταίος της δίσκος. Να κερδίσει ένα κοινό νεότερο σε ηλικία, που έχει συνηθίσει τους R&B και hip hop ήχους (όπως το κοινό της Αμερικής) και να δώσει ένα μεγάλο πάρτι, παρά μια μεγάλη παράσταση.

Η διαφορά φάνηκε σε όλες τις λεπτομέρειες, όπως στη μουσική διεύθυνση. Στις δύο προηγούμενες περιοδείες την είχε ο Στιούαρτ Πράις, πρωτοπόρος της σύγχρονης μουσικής, ενώ εδώ κυριαρχούσε ο ήχος του Τίμπαλαντ, ενός μουσικού εμπόρου.

Αν έχω κάποιες επιφυλάξεις για την τελευταία περιοδεία, είναι επειδή θαυμάζω τη δύναμη, το πείσμα, το γούστο και τον επαγγελματισμό της Μαντόνα. Ετσι κι αλλιώς, το σόου που είδαμε απέχει έτη φωτός απ’ ό,τι άλλο έχουμε δει. Απλώς περιμένω την επόμενη φορά η Μαντόνα να αφήσει περισσότερο να εκφραστεί η καλλιτεχνική της ανησυχία, παρά η διάθεσή της να γεμίσει στάδια.

Μπορεί να συγκριθεί μόνο με τον εαυτό της

Η καταιγιστική οπτικοακουστική πανδαισία της Μαντόνα στο ΟΑΚΑ περισσότερο καθήλωνε, παρά ξεσήκωνε

Δημητρης Ρηγοπουλος, Η Καθημερινή, Tρίτη, 30 Σεπτεμβρίου 2008

Τώρα που κατακάθησε η πολλή σκόνη από την πρώτη συναυλία της Μαντόνα στην Ελλάδα μπορούμε να το πούμε: οι χιλιάδες θαυμαστές και φιλοπερίεργοι που βρέθηκαν το Σάββατο το βράδυ στο Ολυμπιακό Στάδιο παρακολουθήσαμε ένα ασύγκριτο οπτικοακουστικό θέαμα, αταξινόμητο, μοναδικό, με τη μουσική, και αισθητική σφραγίδα του μεγαλύτερου εμπορικού σήματος στον χώρο της μουσικής βιομηχανίας. Και γι' αυτό ίσως δεν έχει νόημα να μπει κανείς σε πολλές λεπτομέρειες.

Ηταν τόσο πυκνή η εικονογραφία του κόσμου της Μαντόνα, τόσο καταιγιστική η οπτικοακουστική πανδαισία, τόσο άψογα σχεδιασμένη και η παραμικρή λεπτομέρεια του δίωρου σόου που περισσότερο καθήλωνε, παρά ξεσήκωνε. Ετσι ίσως εξηγείται η χλιαρή συμμετοχή του κοινού στις κατάμεστες κερκίδες. Αλλά και στην αρένα, εκεί που συγκεντρώθηκαν οι πιο αποφασισμένοι φαν, χρειάστηκαν κάποια αρκετά λεπτά, προκειμένου να «αφομοιωθεί» το αρχικό σοκ μιας πρωτοφανούς για τα ελληνικά δεδομένα παραγωγής στο επίκεντρο της οποίας ήταν παραδόξως ένας άνθρωπος: η ίδια η Μαντόνα.

Ακόμα κι όσοι άφησαν το Ολυμπιακό Στάδιο ελαφρώς μουδιασμένοι γιατί δεν άκουσαν τις περισσότερο γνωστές της επιτυχίες, σχεδόν παραμιλούσαν για την εμφάνιση της 50χρονης σταρ που εκτέλεσε το εξουθενωτικό της πρόγραμμα της με ρομποτικό επαγγελματισμό. Με λίγα λόγια, τίποτα δεν είναι τυχαίο.

«Θα τη θυμάμαι να στραπατσάρει την εικόνα της»

Σαντυ Τσαντακη, Η Καθημερινή, Tρίτη, 30 Σεπτεμβρίου 2008

Ημουν κι εγώ εκεί. Eγώ κι άλλοι 77.999 που πήγαν στη συναυλία της Μαντόνα. Στην αρένα, στο Pitch A. Δεν θα πω τι μου άρεσε ή δεν μου άρεσε. Αλλά τι θα θυμάμαι. Τη Μαντόνα να μπαίνει με τη φόρμα της από το πλάι στη σκηνή. Και σε 10 λεπτά να κάθεται στον θρόνο της με το Μ κεφαλαίο. Τη Μαντόνα να στραπατσάρει την εικόνα της με όλες τις Μαντόνα-κλώνους του παρελθόντος, από το Like a virgin στην εποχή του Vogue, να τραγουδά «She’s not me» και στη συνέχεια να φοράει όπως όπως την κοντή, σγουρή περούκα πάνω από τα μαλλιά της. Τη Μαντόνα να βγαίνει με επίδεσμο και μετά να τον βγάζει. Να πηδάει σχοινάκι σαν 16χρονο.

Να κατεβάζει σφηνάκια (με νερό καμπάλα;). Να παίρνει την κιθάρα της και να τραγουδάει «Υou must love me» και να εισπράττει τόση αγάπη... Να χορεύει για 2 ώρες (παρά πέντε λεπτά), να τραγουδά, να παίζει, να φλερτάρει, να τσαλακώνεται, να ξαφνιάζει, να προκαλεί γέλιο, λύπη, ρίγη, όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά. Και ναι, χαιρέτησε την Αθήνα από το δεύτερο κιόλας τραγούδι, μας αποκάλεσε motherfuckers και μας άρεσε, μόνο στο Game Over περιμέναμε ένα encore όπως συνηθίζει να κάνει στις συναυλίες της, αλλά μάλλον δεν το αξίζαμε σαν κοινό.

Γιατί μας πήρε σχεδόν μια ώρα για να ακουστούμε. Και να ξεμουδιάσουμε. Μέχρι την επόμενη φορά. Εγώ ξεκίνησα πάντως ήδη πρόβες. Μετά τη συναυλία αγόρασα το τελευταίο μαύρο-φούξια σορτσάκι της... Μπροστά γράφει Madonna και πίσω sticky sweet. Ναι, ναι. Με τη Μαντόνα και κολλήσαμε και γλυκαθήκαμε.

Η εποποιία της Μαντόνα στην Αθήνα

Η Μαντόνα στη σκηνή του ΟΑΚΑ το περασμένο σαββατόβραδο

Αψογα χορευτικά, εξαιρετικός ήχος, άριστη χρήση της τεχνολογίας και εντυπωσιακή η «βασίλισσα» της ποπ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ Σ. ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, ΤΟ ΒΗΜΑ, Τρίτη, 30 Σεπτεμβρίου 2008

Αυτό που μπορεί να ειπωθεί με σιγουριά για τη συναυλία της Μαντόνα στην Αθήνα είναι ότι επρόκειτο για το εντυπωσιακότερο θέαμα που έχει πραγματοποιηθεί επί ελληνικού εδάφους, εξαιρουμένης της έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Σε μία ώρα και πενήντα λεπτά παρήλασαν μπροστά από τα μάτια των 75.000 θεατών, που έσπευσαν να κατακλύσουν από νωρίς τις κερκίδες και τον αγωνιστικό χώρο του Ολυμπιακού Σταδίου, οι σημαντικότεροι σταθμοί της ποπ εποποιίας και κουλτούρας. Μία χολιγουντιανή παραγωγή και παράσταση, με σοβαρές εικαστικές προεκτάσεις, τόσο τέλεια οργανωμένη που θα άξιζε να μνημονεύεται μόνο για αυτό. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό, φυσικά.

Το δεύτερο που πρέπει επίσης να ειπωθεί είναι ότι αυτή η συναυλία άξιζε και το κάθε ευρώ που κόστιζε και πως, κατά τη γνώμη μου, έθεσε νέα στάνταρντ για τις τιμές των εισιτηρίων. Δεν λέω ότι τα 80, 90 ή 110 ευρώ είναι λίγα.

Οι επόμενες όμως συναυλίες στην Ελλάδα θα πρέπει να κοστίζουν το πολύ 15, 20 ευρώ αν συγκρίνει κανείς τα έξοδα παραγωγής. Και κάτι τέτοιο έγινε κατανοητό από την πρώτη στιγμή που έμπαινε κανείς στο στάδιο και ερχόταν αντιμέτωπος με τη γιγαντιαία σκηνή και τους εξίσου τεράστιους μηχανισμούς που την επάνδρωναν. Μία σκηνή που ήταν πολύ μεγάλη για να αναδείξει την πολύ γλυκιά κατά τα άλλα σουηδή ποπ σταρ Ρόμπιν, η οποία πραγματικά προσπάθησε πολύ για να ζεστάνει το παγωμένο από τον καιρό κοινό με την ντελικάτη ηλεκτροπόπ της. Από τις 21.25 που έκλεισαν τα φώτα και ως τις 23.15 οπότε η οθόνη έγραψε «Game Οver», η χάιτεκ τεχνολογία της περίφημης «Sticky & Sweet» περιοδείας κυριάρχησε. Από την εντυπωσιακή εισαγωγή, όπου η Μαντόνα καθήμενη στον θρόνο με το μονόγραμμά της διευθύνει τη χορευτική ομάδα της ως άλλη μαντάμ της χιπ χοπ, ως την πάρτι ξεσηκωτική διάθεση του «Give Ιt 2 Μe» τα πάντα λειτούργησαν ρολόι.

Αψογα χορευτικά, εξαιρετικός ήχος, άριστη χρήση της τεχνολογίας και ιδιαίτερα του κυκλικού βιντεογουόλ που έπεφτε στο catwalk το οποίο χρησιμοποιούσε ως προέκταση της σκηνής.

Και βεβαίως η Μαντόνα! Στρίπερ τη μία, χορεύοντας το γνωστό pole dancing στον στύλο, ξελογιάστρα μιας ομάδας καλόγερων στη συνέχεια, οι οποίοι όταν αποκαλύπτονται δεν είναι παρά το τσιγγάνικο σχήμα που διασκευάζει μοναδικά το «La Ιsla Βonita», και νυμφίδιο στην ενότητα «Οld School» για να μας θυμίσει το «Ιnto Τhe Groove». Ενας θρίαμβος της ανθρώπινης φύσης από μία γυναίκα που όχι μόνο δεν μοιάζει 50 ετών αλλά έχει και κίνηση ανάλογα νεανική. Η επιλογή των τραγουδιών θα πρέπει να ευχαρίστησε και τους πιο δύσκολους αφού η αντίδραση του κοινού στα «Ηuman Νature», «Vogue», «4 Μinutes», «Die Αnother Day», «Ηeartbeat», «Βorderline», «Μusic», «Rain» αλλά και «Like a Ρrayer» ήταν άκρως θετική. Ενδιαφέρον δε είχε το ότι τα τραγούδια παρουσιάστηκαν με ένα πολύ καλό ριμίξ, όπου στο «Μusic» άκουγες το «Last Νight Α DJ Saved Μy Life» και στο «Rain» το «Ηere Τhe Comes Τhe Rain Αgain» των Εurythmics. Κορυφαία στιγμή ήταν σίγουρα το «She΄s Νot Μe» όπου αποκαθηλώνει επί σκηνής όλες τις περσόνες που έχει υιοθετήσει μέσα στα χρόνια, τις οποίες και υποδύονται οι χορεύτριές της- σκανδάλισε ίσως κάποιους με το φιλί που έδωσε στο τέλος σε μία από αυτές.

Επειδή, τέλος, ειπώθηκαν πολλά περί πλέιμπακ, να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν δημιουργεί κανείς ένα τέτοιο σόου προκειμένου να αναδείξει τις φωνητικές ικανότητές του. Η φωνή ήταν πάντοτε το αδύναμο σημείο στη Μαντόνα, το οποίο όμως κάλυπτε με το όλο πακέτο που παρουσίαζε. Δεν θυμάμαι να απαίτησε κανείς από τη Ρενέ Φλέμινγκ πέρα από την υπέροχη σοπράνο φωνή να χορεύει το ίδιο καλά. Οντως κάποιες στιγμές την κάλυπταν προηχογραφημένα κομμάτια ή τα πίσω φωνητικά γιατί είναι ανθρωπίνως αδύνατον να τραγουδάει κάποιος χορεύοντας με αυτόν τον τρόπο. Η Μαντόνα είναι ένα καλλιτεχνικό πακέτο το οποίο καλό είναι να βλέπουμε συνολικά. Και προσωπικά έμεινα άναυδος!

Αεροβική, τεχνολογία και στο βάθος... τραγούδι

ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΤΟΝΑΣ

Της Μαρίας Μαρκουλή, TA NEA: Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2008

Είδαμε τον θρόνο, είδαμε τη λευκή Μπέντλεϊ λιμουζίνα, είδαμε τη Μαντόνα να κάνει αεροβική. Το καλύτερο σόου στον πλανήτη; Αυτό μάλλον δεν το είδαμε στο Ολυμπιακό Στάδιο
Εναι, τα κατάφερε. Για δύο ώρες (παρά δέκα λεπτά, αν είστε λάτρεις της ακρίβειας) η βασίλισσα της ποπ έκανε 80.000 κόσμο να ξεχάσει τα Βατοπαίδια και να χορέψει σε ένα χάι-τεκ πάρτι, που η σούπερ σταρ οργάνωσε (και όχι με το αζημίωτο) για τα πλήθη.

Μετά τα τρικ όμως και τα «καθρεφτάκια» του εντυπωσιασμού μπροστά στα μάτια των ιθαγενών και έχοντας ανεβάσει τον πήχυ στα ύψη, η βασίλισσα βγήκε- αν όχι εντελώς γυμνή- σχετικά κακοντυμένη. Προσπάθησε να δείξει πως μας φέρνει, όπως είπε, «το καλύτερο σόου που έχουμε δει», αλλά αυτό συζητιέται.

Τέτοια θεάματα (με κυλινδρικές οθόνες να ανεβοκατεβαίνουν, την αστραφτερή Μπέντλεϊ να εμφανίζεται και να εξαφανίζεται, με το new age σκηνικό, το old school παιχνίδι στα πικάπ του ντιτζέι και στο Μετρό της Νέας Υόρκης, με τον Τζάστιν Τίμπερλεϊκ να εμφανίζεται σαν ολόγραμμα και να χορεύει μαζί της) δεν βλέπουμε συχνά και εδώ κερδίζει τους πόντους.

Τα εφέ όμως κατακάθονται μέσα σε χολιγουντιανή σκόνη και η σούμα μετριοτήτων που (εδώ υποκλιθείτε!) αναδεικνύεται σε σούπερ σταρ, αποκαλύπτεται Στο φινάλε και ενώ η Μαντόνα έχει γίνει καπνός, έπεσε στις οθόνες «Game over». Έξυπνο, ή προφητικό για αναγκαία μελλοντική αλλαγή πορείας; όταν μένει ξεκρέμαστη στο τραγούδι, δεν καταφέρνει να ζεστάνει το κοινό μέχρι που φτάνει στο Ιnto the groove και κολλάει εκεί που παίζονται όλα τα λεφτά, στο να μας αποδείξει πως είναι περισσότερα από ένα σουξέ της τεχνολογίας του θεάματος.

Όλες οι ιδέες στο μίξερ αλέθουν την ποπ σαν λαχταριστό fast food, έτσι που βγαίνοντας από το «μαγαζί» αναρωτιέσαι στ΄ αλήθεια τι έχεις φάει. Λίγο απ΄ όλα, είναι η απάντηση. Την οποία η Μαντόνα- αξιοθαύμαστα στ΄ αλήθεια- μεταφέρει στον κόσμο, παίζοντας κιθάρα ή κάνοντας πως παίζει κιθάρα και υπερασπίζοντας στο ρινγκ τον τίτλο και το brand name που έ χει φτιάξει όλα αυτά τα χρόνια. Κάπου λίγο πριν από το τέλος κάνει και το κοινωνικό της καθήκον με εικόνες από τον πόλεμο, παιδιά που πεινούν, τον ΜακΚέιν και τον Ομπάμα (δύο φορές) προτρέποντας τον κόσμο να αντιδράσει.

Από τις καλύτερες στιγμές ήταν η gypsy εκδοχή του «La Ιsla Βonita» και το τσιγγάνικο- με τα βιολιά- μέρος του σόου. Το «Υou Μust Love Μe» που πέρασε πολύ γλυκά. Πολύ ωραία η θεατρική παρουσίαση του «She΄s Νot Μe» με τις τέσσερις μαντονικές εκδοχές και καλή ιδέα- που αρκετούς από τους φαν δεν ενθουσίασε- το ότι τα κομμάτια της έπαιξαν φρεσκαρισμένα και μιξαρισμένα, γιατί σίγουρα την ενδιαφέρει ο ήχος της εποχής.

Στις οθόνες είδαμε τον Φαρέλ, τον Τίμπαλαντ, τον Κάνιε Γουέστ, παραγωγούς και ράπερ που έχει εμπιστευθεί για το φρεσκάρισμα. Και εκείνη, ανάμεσα στα δυο τεράστια «Μ» και στο Give Ιt Τo Μe, να απαιτεί τιμές βασίλισσας. Το πακέτο Μαντόνα πούλησε τελικά τρελά. Ο κόσμος ζητούσε έως την τελευταία στιγμή εισιτήρια, στα γκισέ μάλιστα πουλήθηκαν και επιστροφές με καπέλο («έξοδα διαχείρισης» τα λένε...), στα σταντ μοσχοπούλησαν τα Τshirt. Πολύς κόσμος έφτασε από άλλες πόλεις στο ΟΑΚΑ και το γήπεδο γέμιζε από πολύ νωρίς, ύστερα από το πρώτο ποδοβολητό για τις καλές θέσεις ορθίων μπροστά στη σκηνή γύρω στις 17.30. Μέχρι τις 09.00 μάλιστα ήταν μπλοκαρισμένες οι (επικίνδυνες και κατηφορικές) είσοδοι προς το Ρitch Α και το Ρitch Β στην αρένα και στοιβαγμένοι και ταλαιπωρημένοι θεατές περίμεναν να περάσουν υπό τα βλέμματα και τις ασπίδες ανδρών των... ΜΑΤ. Το προσκύνημα στην Μαντόνα έγινε. Το θαύμα της αποκάλυψης είναι που διαφεύγει ακόμη.

Ατμόσφαιρα εκδρομής, υψωμένα χέρια και ούτε ένα ανκόρ

Άλκηστις Πρωτοψάλτη

Είχα μεγάλη χαρά που θα έβλεπα την Μαντόνα γιατί είμαι φαν της. Και πέρασα ωραία.

Είδα φίλους, χόρεψα...

Μου αρέσει γιατί συνδυάζει το χορευτικό ταλέντο της με το απόλυτο της τεχνολογίας και γιατί το beat που έχουν τα τραγούδια της χτυπάει κατευθείαν στο στομάχι. Μου αρέσει που κάνει ό,τι θέλει χωρίς ενδοιασμούς και προβλήματα και με αρκετή δόση αλαζονείας. Μου αρέσει ο περφεξιονισμός της, που έχει δίπλα της τους καλύτερους από όλους τους τομείς.

Συγκινήθηκα με το στιγμιότυπο με τους Ισπανούς Τσιγγάνους και με το χορευτικό στο ρινγκ. Μελαγχόλησα από το πόσο πλούσιες είναι αυτές οι παραγωγές. Δεν ταυτίστηκα με το πρόγραμμα που μας παρουσίασε (ένιωσα αρκετές φορές να κάνει τη λεγόμενη κοιλιά), ίσως γιατί περίμενα περισσότερα παλαιότερα τραγούδια της. Ξετρελάθηκα με τους χορευτές της και με τον εξοπλισμό στα φώτα.

Ήξερα ότι η "αχίλλειος πτέρνα" της ήταν η λάιβ φωνή της και επιβεβαιώθηκα. Και επειδή είμαι αθεράπευτα ρομαντική, περίμενα έστω ένα ανκόρ. Ο επίλογος όμως, γραμμένος με κεφαλαία, "GΑΜΕ ΟVΕR", δεν άφησε περιθώρια...

Θα τη θυμάμαι αυτή τη συναυλία. Για τα υψωμένα χέρια της λαοθάλασσας και για τους 80.000 αναστεναγμούς».

Σταμάτης Κραουνάκης

Δεν με ενδιαφέρει να την κρίνω. Είναι αντάξια της εποχής μας. Είδα οικογένειες να χαμογελάνε ευτυχισμένες. Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε το ότι μια τέτοια πρόσκληση μπορεί να αποτελέσει διέξοδο για τους Αθηναίους, αυτό είναι το θέμα. Και αυτό δείχνει πόσο συμπαθητικοί, αθώοι, επαρχιώτες είμαστε.

Πέρασα θαύμα.

Αποθέωση για τη Μαντόνα

η συναυλία της Μαντόνα στο Ολυμπιακό Στάδιο

Πολλοί επώνυμοι παρακολούθησαν τη συναυλία της Μαντόνα

VIDEO

Βίντεο από την εμφάνιση της Μαντόνας στο ΟΑΚΑ το Σάββατο 28 Σεπτέμβρη

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Λαϊκό προσκύνημα για τη Μαντόνα Στον πυρετό της Μαντόνα

Eβρεξε μόνο... κέφι και χορό

Ma-do-nna! Ma-do-nna! Ma-do-nna! 74.000 θεατές ξέσπασαν φωνάζοντας το όνομά της. Το Ολυμπιακό Στάδιο σείστηκε το βράδυ του Σαββάτου, στη μεγαλύτερη ποπ μουσική παραγωγή που έχει σταθμεύσει ποτέ στη χώρα μας. Η βασίλισσα της ποπ στη σκηνή, για πρώτη φορά μπροστά στα μάτια μας (έμοιαζε σαν ψέμα), φαινόταν να μην πιστεύει αυτό που έβλεπε, σταμάτησε να τραγουδάει και… αμήχανα είπε στο μικρόφωνο: «What a nice welcome»! Ηταν ένα από τα highlights ενός εντυπωσιακού σόου που τα είχε (σχεδόν) όλα. Και να που τελικά οι προσευχές των Ελλήνων φαν (και της ίδιας) εισακούστηκαν και τα σύννεφα διαλύθηκαν πάνω από το ΟΑΚΑ. Και… έβρεξε επιτυχίες, άφθονο χορό, ζαχαρωτά και καραμέλες, σε μια άρτια παραγωγή που ενθουσίασε τους περισσότερους που την είδαν για πρώτη φορά. Με μια λέξη: Fun!

50άρα είπατε; Ο,τι λάμπει είναι… Madonna. Πιο νέα και πιο μυώδης από ποτέ, η ντίβα της ποπ έμοιαζε περισσότερο με 20άρα παρά ως μια γυναίκα που πάτησε τα 50. Για δύο ώρες (παρά 5 λεπτά) δεν σταμάτησε να χορεύει, να τραγουδάει (;), να πηδάει σκοινάκι και να παίζει ηλεκτρική κιθάρα. Μόλις εμφανίστηκε, στις 21.25 ακριβώς, καθισμένη στο θρόνο της με ένα πελώριο «Μ» στην πλάτη και είπε «Hello, Athens», έγινε πανικός. Για πολλούς το άπιαστο όνειρο έγινε πραγματικότητα. Αλλαξε οκτώ φορές κοστούμια (σχεδιασμένα από τον Richardo Tisci του οίκου Givenchy, μπότες Stella McCartney, παπούτσια Miu Miu και αξεσουάρ Yves Saint Laurent και Roberto Cavalli), περούκες (η τελευταία με τις αφέλειες θύμιζε πολύ Kylie) και παρουσίασε ένα set list με κομμάτια κυρίως από το τελευταίο της άλμπουμ «Hard candy» και μερικές παλιές επιτυχίες σε remix. Ολα στο μπλέντερ. Στα video walls η Britney Spears, ο Kanye West και ο Justin Timberlake εμφανίστηκαν σε εικονικά ντουέτα. Εκανε αυτό που ξέρει καλύτερα: Να εκφράζει τον εαυτό της. Αψογη performer και επαγγελματίας.

To show: Καλοσχεδιασμένο, με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας και κρύσταλλα Swarovski 1 εκατομμυρίου λιρών. Γιγαντιαία η σκηνή, ύψους 27 μέτρων, και δύο κυλινδρικές οθόνες που ανεβοκατέβαιναν προβάλλοντας μέρος των βίντεο. Τέσσερις ενότητες (pimp, old school, gypsy, rave), τέσσερα διαφορετικά πρόσωπα. Μπέντλεϊ, ρινγκ, κάρο, τσιγγάνικα βιολιά, φουτουριστικά κοστούμια, DJs, βαγόνια του μετρό να «μεταφέρουν» τους 16 καταπληκτικούς χορευτές επί σκηνής πέρασαν από μπροστά μας σαν εικόνες video clip. Πάντως, για όσους την έχουν ξαναδεί σε προηγούμενες περιοδείες, το συγκεκριμένο σόου δεν είναι το αγαπημένο τους, τόσο για την επιλογή των τραγουδιών όσο και για την έλλειψη έμπνευσης.

Highlights: Θα θυμόμαστε το Στάδιο να ξεσηκώνεται μόλις ακούστηκε το «Like a prayer», η καλύτερη στιγμή της βραδιάς, με χιλιάδες κόσμου να τραγουδούν μαζί της. Χαμός όμως έγινε και στο «Hung up», στο «4 minutes» (σε καυτό χορό με τον τρισδιάστατο Justin) και στην τσιγγάνικη εκτέλεση του «La Isla Bonita» – «Οπα», φώναξε η Madonna από το μικρόφωνο.

Obama for president: Και η Madonna ψηφίζει Ομπάμα. Στο «επίμαχο» βίντεο «Get stupid», τον έβαλε δίπλα στους «καλούς του πλανήτη» (Γκάντι, Δαλάι Λάμα, Τζον Λένον, Οπρα), σε αντίθεση με τον Τζον Μακ Κέιν που εμφανίστηκε δίπλα στον Χίτλερ και στο δικτάτορα Μουγκάμπε. Κατά τα άλλα το βίντεο είχε στόχο την αφύπνιση του κόσμου για τα μεγάλα προβλήματα του πλανήτη.

Κοινό: Οι πρώτοι έφτασαν από τις 8 το πρωί έξω από το ΟΑΚΑ. Από μικρά παιδιά, 35άρηδες, «συμμαθήτριες» της Madonna, αλλά και μεγαλύτερης ηλικίας. Ολοι στην ουρά για τη θεά! Εφοδιασμένοι με κιάλια και αχρείαστες -τελικά- ομπρέλες. Ντυμένοι με t-shirts, με καπέλα, μέχρι με νυφικά και διχτυωτά γάντια αλά ’80s. Στις 5 το απόγευμα που άνοιξαν οι πόρτες έτρεξαν 100άρι για μια θέση σε απόσταση αναπνοής από τη σκηνή. Στο Pitch A η ατμόσφαιρα ήταν εκρηκτική. Ενθουσιασμός μέχρι και στο πιο ψηλό σκαλί της κερκίδας. «Crazy for you», το σύνθημα στο πανό. Το τσουχτερό κρύο καταπολεμήθηκε με άφθονη βότκα («ξεπουλήσαμε», φώναζε ο μπάρμαν). Την ίδια ώρα τα VIP είχαν μετατραπεί σε πασαρέλα!

Aκούσαμε: Βγαίνοντας από το Στάδιο πολλά ακούσανε τ’ αφτιά μας: «Ηταν το καλύτερο σόου που είδα στη ζωή μου», «Αν μου άρεσε; Δεν ξέρω», «Είχε σούπερ ενέργεια. Απίστευτη», «Δεν είπε ούτε ένα “ευχαριστώ”», «Gypsy kings», «Εχω πάθει πλάκα», «Το σόου έκανε κοιλιά», «Εγώ δεν έβλεπα τίποτα», «Πότε θα ξανάρθει;», «Η Confession Tour ήταν πολύ καλύτερη», «Λύσσαξε στο χορό», «Πολύ ψηφιακό, ρε παιδιά…».

Crash test: Βερολίνο – Αθήνα

Το show: Ακριβώς η ίδια παραγωγή. Η Madonna δεν κάνει εκπτώσεις (βλέπε Kylie). Στο Βερολίνο, τρίτο μόλις σταθμό της τουρνέ, υπήρχαν τεχνικά προβλήματα. Λογικό στην Αθήνα, τελευταίο σταθμό της ευρωπαϊκής περιοδείας, να έχουν ξεπεραστεί, καθώς το show βρήκε το ρυθμό του.

Διάταξη χώρου: Pitch A (90 ευρώ) και Pitch B (80 ευρώ) υπήρχε μόνο στην Αθήνα. Αντίστοιχη διάταξη στην αρένα δεν υπήρχε ούτε στο Βερολίνο (97,75 ευρώ) ούτε σε κανέναν άλλο ευρωπαϊκό σταθμό της τουρνέ.

Η Madonna: Πιο θερμή, έπαιξε περισσότερο με το ελληνικό κοινό που την αποθέωσε. Στο Βερολίνο, άλλωστε, την είχαν ξαναδεί στο παρελθόν. Επίσης, στο «She’s Not Me», ειδικά για εμάς, έδωσε ένα «καυτό» φιλί στο στόμα της χορεύτριας.

Ο κόσμος: Στην Αθήνα σαφώς πιο ενθουσιώδης. Οι Βερολινέζοι, εκτός από ψηλότεροι, ήταν ακούνητοι και αμίλητοι (ζωντάνεψαν μόνο στο «Like A Prayer»).

Ηχος: Καλύτερος, με διαφορά, στην Αθήνα.

Παραγγελία: Το κοινό ζητάει ένα κομμάτι, η Madonna το ερμηνεύει. Στην Αθήνα ακούσαμε το ίδιο με το Βερολίνο, το «Express Yourself». Για την ιστορία, είχε ερμηνεύσει το «Like A Virgin» στη Ρώμη (με αφιέρωση στον Πάπα) και το «Dress You Up» στη Βαλένθια και τη Βιέννη.

Διοργάνωση: Καλύτερη στο Βερολίνο. Μέσα σε 1’ λεπτό είχαμε μπει στο Στάδιο χωρίς ταλαιπωρία. Στα συν και το ότι το εισιτήριο της συναυλίας σού εξασφάλιζε και δωρεάν μετάβαση με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Ακούει κανείς;

Αυτοψία για ζημιές στο ΟΑΚΑ

Δεκάδες χιλιάδες θεατές πάτησαν το Σάββατο το βράδυ το χλοοτάπητα του ΟΑΚΑ. Η πρώτη γρήγορη αυτοψία στο χώρο -μετά τη συναυλία της Madonna- δεν κατέγραψε σοβαρές φθορές. «Την Τετάρτη θα έχουμε πλήρη εικόνα», ανέφερε στον ΕΤ ο γενικός διευθυντής του ΟΑΚΑ Κυριάκος Γιαννόπουλος. «Βγάλαμε το κάλυμμα του χλοοτάπητα. Ελπίζω να μην καταγράψουμε σοβαρές ζημιές», πρόσθεσε. Σε ό,τι αφορά τυχόν άλλες φθορές ο κ. Γιαννόπουλος είναι σαφής: «Το κοινό έμοιαζε με εκείνο των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Ηταν άψογο, υπήρξε τάξη. Oλα πήγαν κατ’ ευχήν! Ευχαριστήθηκαν όλοι μια μοναδική συναυλία για τα ελληνικά δεδομένα».

Στείλτε μας φωτογραφίες και βίντεο από τη συναυλία της Μαντόνα

ΜΑΧΜΟΥΝΤΕΣ ΒΑΪΟΣ, Ελεύθερος Τύπος, Δευτέρα, 29.09.08

Μαντόνα - θρησκεία - θύρα 13

Δίωρη περφόρμανς σπάνιας τελειότητας

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ

Οχι, δεν ήταν μόνο ένα μεγάλο πάρτι, όπως ήδη γράφτηκε, ούτε η πολυαναμενόμενη συναυλία μιας βασίλισσας της ποπ. Γιατί η Μαντόνα δεν δίνει απλώς συναυλίες. Στήνει μια δίωρη περφόρμανς, οργανωμένη και δουλεμένη μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Ωσπου δηλαδή να φανεί «Game Over» στις οθόνες του Ολυμπιακού Σταδίου.

«Is this the best fucking show yoy have ever seen?», ρωτούσε η Μαντόνα τους 75.000 θεατές, ενώ στο «Like a prayer» τους ενορχήστρωσε σε μια τεράστια χορωδία

Ετσι και το Σάββατο το βράδυ. Βγήκε ακριβώς στις 9.30 μέσα σε έναν καταιγισμό από βίντεο. Και από εκεί και μετά δεν έμεινε ούτε λεπτό ακίνητη, χορεύοντας διαρκώς και τραγουδώντας με τα τραγούδια αγνώριστα κάτω από την επέλαση ενός ηλεκτρονικού χάους. Στο κοινό είπε μόνο τα τυπικά, όπως το «Hello Athens». Αλλά το ζήτημα δεν ήταν η επικοινωνία με τους περίπου 75.000 θεατές σε ένα στάδιο, όπου μόνο η αρένα σειόταν από τον χορό, ενώ όσοι κάθονταν στις κερκίδες σηκώθηκαν κυρίως στις νότες του «La Isla Bonita» και του «Like a prayer». Ηταν ότι η Μαντόνα με ένα εξαιρετικά γυμνασμένο σώμα για τα πενήντα της χρόνια παρουσίασε τον Πανηγυρικό της πάνω στη σκηνή. Εκεί όπου τραγουδούσε μέσα από βίντεο γουόλ ντουέτο με τον Τζάστιν Τίμπερλεϊκ ή την Μπρίτνεϊ Σπίαρς. Κι ακόμα εκεί όπου αποδομούσε την παλιά της εικόνα μέσα από τους ήχους του «She's Not Me» και μιας τολμηρής χορογραφίας.

Αλλά κάθε συναυλία ακόμα και της Μαντόνα είναι πρώτα από όλα μουσική. Ετσι οι 69 κιθάρες, που φάνταζαν αστείο όταν γράφονταν στον κατάλογο με τον εξοπλισμό, χρησιμοποιήθηκαν με τον καλύτερο τρόπο. Ουσιαστικά κατάφεραν να γκρεμίσουν κάθε επιφανειακό ποπ τραγούδι, που συνδέθηκε με την ιστορία της.

ΜακΚέιν=Χίτλερ

Προηχογραφημένο υλικό, ένα ηλεκτρονικό τείχος που διέλυε τα παλιά κομμάτια, ένα μπάσο που κτυπούσε στο στομάχι, η ρουμανική μπάντα που ξεπήδησε κάποια στιγμή και, τέλος, η ίδια με την ηλεκτρική κιθάρα που έσπερνε φωτιές δημιούργησαν ένα ηχητικό κολάζ αλλά με την τελειότητα της παραγωγής των άλμπουμ της. Ηταν περισσότερο το ιδανικό σάουντρακ για μια σφιχτοδεμένη παράσταση, παρά για μια διονυσιακή γιορτή που πρέπει να είναι κάθε συναυλία. Ετσι κι αλλιώς κάθε σπίθα διονυσιασμού χάθηκε όταν η ίδια, πιστή της Καμπάλα, έκανε ένα κήρυγμα επί σκηνής για το ότι όλοι λατρεύουν τον ίδιο Θεό. Οι οθόνες πίσω γέμιζαν από τα ονόματα του Ιησού, του Μωάμεθ, του Βούδα και η Μαντόνα μιλούσε για το θείο. Μια αλλόκοτη ποπ εκδοχή του «Αγαπάτε αλλήλους», που ηχούσε παράταιρη σφηνωμένη στην υπόλοιπη παράσταση.

Τέλος, υπήρχε και η σφήνα της πολιτικής παρέμβασης. Κάτω από τον ρυθμό του «Get Stupid» και το απειλητικό τικ τακ του ρολογιού, η Μαντόνα τραγούδησε για έναν πιο ειρηνικό κόσμο. Κι αυτό κάτω από ένα βίντεο όπου ο ΜακΚέιν συγκρίνεται με τον Χίτλερ και τους φανατικούς μουλάδες, ενώ ο Ομπάμα με τον Γκάντι. Μπορεί σε κάποιους κυνικούς να φάνηκε εκτός τόπου. Για τον ΜακΚέιν, όμως, τον οποίον αφορά η σύγκριση με τον Χίτλερ, δεν είναι καθόλου αστεία υπόθεση. Και με δεδομένο ότι η Μαντόνα ξεκινάει για τις ΗΠΑ σίγουρα δεν της λείπει το θάρρος.

Το βράδυ του Σαββάτου η Μαντόνα έδωσε στην Αθήνα μια παράσταση. Ηταν, ίσως, λιγότερο εντυπωσιακή από τις προηγούμενες περιοδείες της. Η Μαντόνα ήταν απροκάλυπτα ψυχρή επαγγελματίας ακόμα και όταν ρωτούσε το κοινό «is this the best fucking show you have ever seen?». Αλλά έχουν περάσει πολλά χρόνια και από το «Like Α Virgin» και από το «Vogue». Και η γυναίκα που έγινε σημείο αναφοράς στην ποπ κουλτούρα μπορεί να ανατρέπει, όπως επιθυμεί, την εικόνα της.

Διχασμένες γνώμες

Κάτω από μια τέτοια προοπτική οι γνώμες του κοινού καθώς αποχωρούσε ύστερα από τις δύο ώρες, ενώ άρχιζε να σιγοψιχαλίζει, ήταν διχασμένες. Ανάμεσα στις καντίνες και στους πάγκους με t-shirt όπου σχηματίζονταν ουρές, οι θεατές σχολίαζαν το δίωρο σόου, που μόλις είχε τελειώσει. Για τους ρέκτες των συναυλιών ήταν απλά ένα καλοδουλεμένο υπερθέαμα αλλά πολύ ψυχρό και χωρίς πάθος. Για όσους παρακολουθούν την πορεία της ήταν μια αλλαγή πλεύσης της Μαντόνας πέρα από τα περιοριστικά όρια της ποπ βιομηχανίας. Και για τους αδιάφορους με τη μουσική σκηνή ήταν απλά μια χορταστική συναυλία, που εξαντλούσε όλη τη διαδρομή της. Ναι, ήταν όλα αυτά μαζί.

Αλλά κυρίως το σόου του Σαββάτου είχε έναν διαφορετικό σκοπό. Αυτή δεν ήταν η συναυλία μιας κυρίας, που εδώ και τρεις δεκαετίες κυριαρχεί στη μουσική βιομηχανία. Ηταν η παράσταση ενός ποπ χαμαιλέοντα, που ξέρει με μια άψογη τεχνική να μεταμορφώνει συνεχώς το ίδιο της το έργο τέχνης, δηλαδή τον εαυτό της. *

---

Οικογενειακώς στο Σύνταγμα

Πολλές φήμες ακούγονταν για τη Μαντόνα, από την Παρασκευή κιόλας. Η διοργανώτρια εταιρεία Didi Music δήλωσε, πάντως, ότι η σταρ έφτασε με το ιδιωτικό της τζετ στο αεροδρόμιο το πρωί του Σαββάτου και έφυγε αμέσως μετά τη συναυλία της για το Λονδίνο. Ομως ο φακός κάποιων φωτογράφων τη συνέλαβε στο ξενοδοχείο King's George, όπου έμενε με τα παιδιά της από την Παρασκευή το απόγευμα. Και την Κυριακή, σύμφωνα πάλι με τους φωτορεπόρτερ, τριγυρνούσε με τη λιμουζίνα της στο κέντρο της Αθήνας.

Το σίγουρο, όμως, είναι ότι στις 4 Οκτωβρίου ξεκινάει την περιοδεία της στις ΗΠΑ εν μέσω προεκλογικής περιόδου. Και αν κρίνει κανείς από την αμέριστη υποστήριξή της στον Μπαράκ Ομπάμα, στην περιοδεία της αναμένονται αντιδράσεις από τους Ρεπουμπλικανούς για τα βίντεο της συναυλίας. Πρώτα θα πρέπει να πληρώσει και το πρόστιμο των 135.000 λιρών που της επιβλήθηκε χθες από τους υπεύθυνους του Γουέμπλεϊ επειδή στη συναυλία της 11ης Σεπτεμβρίου άργησε σαράντα λεπτά να αποχωρήσει από τη σκηνή.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 29/09/2008

ΕΝΙΟ ΜΟΡΙΚΟΝΕ: «Εμπνεύστηκα από την αρχαία ελληνική μουσική»

ΠΡΟΣΩΠΟ

Ο διάσημος συνθέτης θα παρουσιάσει στο Ηρώδειο, σε πρώτη παγκόσμια, το έργο του «Sicilo e altri frammenti»

ΣΑΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Ενας από τους διασημότερους και πιο παραγωγικούς συνθέτες κυρίως της κινηματογραφικής μουσικής, ο Ενιο Μορικόνε, έρχεται και πάλι στην Αθήνα για δύο συναυλίες στο Θέατρο Ηρώδου Αττικού. Στις δύο ξεχωριστές φθινοπωρινές βραδιές ο μεγάλος μουσικός θα παρουσιάσει ένα πρόγραμμα με συνθέσεις που έχει γράψει για ταινίες του ευρωπαϊκού και του αμερικανικού κινηματογράφου και σε πρώτη παγκόσμια παρουσίαση το ελληνικής έμπνευσης έργο του «Sicilo e altri frammenti». «Οταν ερωτήθηκα προ τριετίας αν γνωρίζω περί της ελληνικής μουσικής, απάντησα πως ξέρω λίγα και αυτά περιορίζονται στο κινηματογραφικό έργο του Θεοδωράκη. Εννοούσα φυσικά ότι δεν ξέρω τίποτε για τη σύγχρονη μουσική. Ξέρω όμως για την αρχαία ελληνική μουσική και ειδικότερα για την επιτύμβια στήλη του Σεικίλου από τον οποίο εμπνεύστηκα και το έργο που θα παρουσιάσω στο Ηρώδειο» είπε μιλώντας σχετικά.

Οι περισσότεροι στο άκουσμα του ονόματός του δικαίως ανασύρουν τις υπέροχες στιγμές που μας χάρισε μέσα από τα σπαγγέτι γουέστερν του Σέρτζιο Λεόνε. Ταινίες όπως το «Για μια χούφτα δολάρια» και «Κάποτε στη Δύση» παραμένουν μυθικές στη μνήμη των φίλων του κινηματογράφου για το μοναδικό πάντρεμα της εικόνας του Λεόνε και της μουσικής του Μορικόνε.

Ο Μαέστρος, όπως τον αποκαλούν οι συνάδελφοί του από σεβασμό και δέος, δείχνει πλέον να έχει ξεπεράσει το ξέσπασμά του 2001 στα βραβεία Οσκαρ όταν για μία ακόμη φορά το έχανε για την ταινία «Μαλένα». Εχει προταθεί πέντε φορές για Οσκαρ και δεν το έχει κερδίσει ποτέ, παρά μόνο ένα τιμητικό το 2007, το οποίο και του παρέδωσε ο Κλιντ Ιστγουντ. «Οταν έρχονταν οι πέντε υποψηφιότητες η μία μετά την άλλη, όλοι γύρω μου ψιθύριζαν ότι το Οσκαρ δεν θα αργήσει να έλθει. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν αυτό το άγχος της καριέρας μου. Κάποιος συνθέτει και ηχογραφεί μουσική γιατί πρωτίστως την αγαπά και όχι για τις βραβεύσεις. Οταν αυτές έλθουν καλώς να έλθουν, όπως συνέβη με το τιμητικό Οσκαρ. Δεν μπορώ όμως να περιμένω για το επόμενο» δήλωσε ερχόμενος στην Αθήνα την Παρασκευή. Γι' αυτό προφανώς και δίνει τόση σημασία πλέον παρά τα 80 χρόνια του στις συναυλίες επιθυμώντας, όπως έχει δηλώσει, την επαφή με το κοινό του.

Ο Ενιο Μορικόνε στην αρχή της πορείας φανέρωνε σημάδια μίμησης των βημάτων του πατέρα του Μάριο αφού το πρώτο όργανο που έμαθε και πήρε το δίπλωμά του το 1946 ήταν η τρομπέτα, όπως και ο πατέρας του. Η πρώτη σύνθεση που έγραψε όμως ήταν το «Πρωινό» την ίδια χρονιά, ένα κομμάτι για φωνή και πιάνο, το οποίο σαφώς φανέρωνε το πηγαίο ταλέντο του για τη σύνθεση αλλά και τον λυρισμό που πλημμύριζε τη γραφή του. Η συνέχεια ήταν σχετική με συνθέσεις όπως οι «Imitation», «Intimita» ή η πολύ όμορφη βαρκαρόλα «Baracarola Funebre» του 1952. Προτού ξεκινήσει τη συνεργασία του με την τηλεόραση της RAI στα μέσα της δεκαετίας του '50, ο νεαρός τότε Μορικόνε έπαιζε τρομπέτα σε αρκετά από τα τζαζ κλαμπ της Ρώμης. Ως τα μέσα της δεκαετίας του '60 εργάστηκε ως ενορχηστρωτής σε τραγούδια που ερμήνευαν ο Μάριο Λάντζα και η Ρίτα Παβόνε και τον ελεύθερο χρόνο του άρχισε να συνθέτει μουσική για θεατρικά έργα αλλά και για μπαλέτο. Το 1958 παρακολουθεί σεμινάρια του Τζον Κέιτζ και παρουσιάζει το έργο του Λουίτζι Νόνο «Cori Di Didone». Από τo 1964 αρχίζει τη συνεργασία του με τον Σέρτζιο Λεόνε και τον Μπερνάρντο Μπερτολούτσι ενώ γίνεται ένας από τους μόνιμους συνθέτες της εταιρείας RCA. Στα σαράντα χρόνια που γράφει για τον κινηματογράφο έχει μόνο ένα παράπονο: ότι δεν έγραψε τη μουσική για το «Κουρδιστό πορτοκάλι» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Αχάριστος όμως δεν είναι, γι' αυτό και χαίρεται ακούγοντας ξανά τις συνθέσεις για τις ταινίες «Η αποστολή», «Σινεμά ο Παράδεισος», «Κάποτε στην Αμερική», «Μπάγκσι», «Οι αδιάφθοροι» και «Φράντικ» μεταξύ πολλών άλλων. Γοητευτικό ήταν το πρόσφατο έργο του «Focus», μια συνεργασία του ιταλού συνθέτη με τη νέα «ιέρεια» των φάντος Ντούλτσε Πόντες. Ο Ενιο Μορικόνε, παρά τις όποιες χολιγουντιανές συνεργασίες του, θα παραμείνει πάντα ο πιο Ιταλός των ιταλών κινηματογραφικών συνθετών. Οση φήμη και αν απέκτησε, όσες συνεργασίες, πάντα είχε κατά νου τη συνέχιση της μουσικής παράδοσης της χώρας του, έστω και μέσα από τη φόρμα της κινηματογραφικής μουσικής.

• Ο Ενιο Μορικόνε εμφανίζεται για δύο συναυλίες στο Θέατρο Ηρώδου Αττικού σήμερα (28/9) και αύριο (29/9). Εισιτήρια: Πανεπιστημίου 39, τηλ. 210-3272.000.

Το ΒΗΜΑ, 28/09/2008

Πίσω από τη σκηνή της Μαντόνα

250 άτομα «τρέχουν» για να ικανοποιήσουν και την πιο μικρή επιθυμία της βασίλισσας της ποπ

Της Σαντυς Τσαντακη, Η Καθημερινή, Σάββατο, 27 Σεπτεμβρίου 2008

Eάν δεν έχετε προμηθευτεί ήδη εισιτήρια για τη σημερινή συναυλία της Μαντόνα (δεν ξέρουμε αν απομένουν ακόμη κάποια περιορισμένης ορατότητας), δεν θα παίξουμε με τον... πόνο σας. Ναι, η απόλυτη βασίλισσα της ποπ, η μόνη ίσως που δικαιούται αυτό τον τίτλο, είναι εδώ, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, για μια συναυλία που θα θυμόμαστε για πολλά, πολλά χρόνια. Οι πόρτες του Ολυμπιακού Σταδίου θα ανοίξουν στις 5 το απόγευμα, αλλά πολλοί δεν αποκλείεται να είναι από το πρωί εκεί (για να μην πούμε από χθες το βράδυ). Ξέρουμε ήδη τι έχει ζητήσει η Μαντόνα να έχει, τι θα πει, τι δεν θα πει, τι θα φοράει, πόση ώρα θα παίξει. Η περιοδεία με τίτλο «Sticky&Sweet» αποσπά ιδιαίτερα θετικές κριτικές και η Μαντόνα, λένε όσοι την έχουν δει, είναι στα καλύτερά της. Κι ας έχουν φαγωθεί όλοι με την ηλικία της, ότι μπορεί και χορεύει σαν 20χρονη στα 50 της.

Υπάρχουν σίγουρα πιο εντυπωσιακοί αριθμοί στην ιστορία της αποψινής υπερπαραγωγής. Η Μαντόνα λοιπόν έχει να επιλέξει ανάμεσα σε 3.500 κοστούμια που έφτιαξαν ειδικά για την περιοδεία της 36 σχεδιαστές μόδας. Ακριβώς 30 φορτηγά κουβαλάνε την γκαρνταρόμπα της σε κάθε συναυλία. Στο «άνοιγμα» της περιοδείας στο Κάρντιφ 12 μοδίστρες δούλευαν μέχρι την τελευταία στιγμή για να παραδώσουν τα ρούχα της. Εννιά εργάζονται στο τμήμα γκαρνταρόμπας. Γιατί η Μαντόνα κάνει στη διάρκεια της «παράστασης» 8 βασικές αλλαγές. Και γι’ αυτές τις αλλαγές χρειάζεται 5 άτομα βοήθεια. Μαζί με τους χορευτές έχει κάνει 653 ώρες πρόβα. Την πλαισιώνουν 28 περφόρμερ ζωντανά. Την περιτριγυρίζουν 250 άτομα προσωπικό, 20 διαφορετικών εθνικοτήτων.

Στην προσωπική της ιστοσελίδα μαθαίνουμε ακόμη ότι στη διάρκεια της τουρνέ θα χρησιμοποιήσει: 180 στικ για τα αυτιά - 3 κάθε βράδυ, 120 πινέλα για την πούδρα, 100 ζευγάρια διχτυωτό καλσόν, 100 ζευγάρια επιγονατίδες, 69 κιθάρες, 12 τραμπολίνα για προθέρμανση της Μαντόνα και των χορευτών της, 10 μεγάλες θήκες με φαρμακευτικά υλικά!

Στα παρασκήνια θα υπάρχει ένας πλήρως εξοπλισμένος χώρος για τη Μαντόνα κι ένας άλλος για τα παιδιά της. Μαζί με μάσκες οξυγόνου. Η ίδια έχει ζητήσει από τους διοργανωτές να εφημερεύουν οι καλύτεροι γιατροί στο πιο κοντινό νοσοκομείο της περιοχής. Οσο για το δωμάτιο του ξενοδοχείου, οι απαιτήσεις της περιορίζονται στο φωτισμό, καθώς προτιμά τις λάμπες στους τοίχους και όχι στο ταβάνι, προκειμένου να είναι πιο χαλαρωτική η ατμόσφαιρα του δωματίου.

Κι εμείς; Πώς θα φτάσουμε να την δούμε; Τα πάρκινγκ του σταδίου θα παραμείνουν κλειστά λόγω έκτακτων μέτρων ασφαλείας. Είναι προτιμότερο να προτιμήσουμε τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Ευχόμαστε μόνο να μην καθυστερήσει, όπως στο Κάρντιφ, που άργησε μία ώρα. Σε μαύρο δερμάτινο θρόνο στολισμένο με πολύτιμες πέτρες και με ένα μεγάλο Μ στην πλάτη. Είπαμε, νιώθει και συμπεριφέρεται σαν βασίλισσα το... κορίτσι. Για δύο ώρες. Μετά φοράει τις παντόφλες της. Πόσα ζευγάρια παντόφλες θα φορέσει στη διάρκεια της περιοδείας της; Θα σας γελάσουμε.

Μαντόνα παντός καιρού

Η σκηνή στο ΟΑΚΑ στήνεται εδώ και μέρες. Οι πόρτες ανοίγουν αύριο στις 5.30 μ.μ. Και έχουν απομείνει 300 εισιτήρια για το Pitch Α των 118 ευρώ

Η σκηνή που θα φιλοξενήσει την ποπ βασίλισσα άρχισε ήδη να στήνεται εδώ και μέρες στο ΟΑΚΑ. Η Μαντόνα είναι παντός καιρού οπότε δεν θα τη σταματήσουν μερικές σταγόνες βροχής. Στα ταμεία του Ticket House έχουν απομείνει 300 εισιτήρια για το Pitch Α (των 90 ευρώ, προσαυξημένα κατά 28 ευρώ). Οι πύλες του σταδίου προς τις κερκίδες και την αρένα θα ανοίξουν στις 5.30 το απόγευμα, ενώ η Robyn, που ανοίγει τη συναυλία, θα εμφανιστεί στις 9.30. Και μετά οι 80.000 θεατές θα διαπιστώσουν πόσο μέτρησαν οι 653 ώρες πρόβας που έκανε η Μαντόνα με την μπάντα της και τους χορευτές της.

Είτε βρέξει είτε χιονίσει, η Μαντόνα στο ΟΑΚΑ θα τραγουδήσει

Πέρα από την παράσταση και τις ατέλειωτες λίστες με τα φορέματα, τις κιθάρες και τα 250 άτομα που χρησιμοποιεί η Μαντόνα στην περιβόητη «Sweet And Sticky Tour», η οποία ολοκληρώνει τον γύρο της στην Ευρώπη και συνεχίζει στην Αμερική, σημασία έχει η μουσική. Με δεδομένη την εμπορική αποτυχία του άλμπουμ «Hard Candy» και τις κακές κριτικές, η συναυλία δεν βασίζεται τόσο στα νέα της τραγούδια.

Αντίθετα, μέσα από τα τέσσερα μέρη στα οποία «σπάει» την παράσταση διάρκειας δύο ωρών, το «Pimp», το «Old School», το «Gypsy» και το «Rave», η Μαντόνα κάνει μια χορταστική αναδρομή στις παλιές της επιτυχίες. Η λίστα των τραγουδιών περιλαμβάνει από το «Into the Groove» και το «la Isla Bonita» μέχρι το «Hung Up» και το πρόσφατο «4 Minutes». Η Μαντόνα κάνει και εκπλήξεις, όπως στη Ρώμη που τραγούδησε εκτός λίστας το «Like a Virgin» για να το αφιερώσει στον Πάπα.

Κατασκεύασμα της ποπ βιομηχανίας ή ταλαντούχα μπιζνεσγούμαν, η Μαντόνα θα το δείξει αύριο το βράδυ. Στο κάτω κάτω η ίδια ποτέ δεν υποστήριξε ότι δημιουργεί τέχνη. Ηταν η μόνη ποπ σταρ που είπε ξεκάθαρα: «Το έργο τέχνης μου είμαι εγώ».

Δ.Α., ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 26/09/2008

Ο επαναστάτης των σάουντρακ που έγινε καθεστώς

Ο ΕΝΙΟ ΜΟΡΙΚΟΝΕ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΓΙΑ ΔΥΟ ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ ΣΤΟ ΗΡΩΔΕΙΟ

Της ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ

«Μαρία, φέρε μου τα γυαλιά μου». Ο Ενιο Μορικόνε, λίγες ημέρες προτού να ξανάρθει στην Αθήνα για τις δύο συναυλίες του στο Ηρώδειο (Κυριακή και Δευτέρα), οι οποίες μάλιστα σηματοδοτούν και την παγκόσμια πρώτη παρουσίαση ενός καινούργιου «ελληνικού» έργου του με τίτλο «Σείκιλος κι άλλα θραύσματα», φωνάζει στο αυτί μας τη γυναίκα με την οποία μοιράζεται μέχρι σήμερα τα 52 από τα 80 χρόνια της ζωής του. Στη Ρώμη φυσικά, όπου γεννήθηκε ο ίδιος αλλά και τα τέσσερα παιδιά του.

«Η δισκογραφία σπρώχνει μόνο προς το ποπ, το ελαφρό, το έθνικ και το λαϊκό-παραδοσιακό τραγούδι», σχολιάζει ο Ενιο Μορικόνε

Διότι, όπως κάθε καλός Ρομάνος, είναι αφοσιωμένος οικογενειάρχης. Και παθιασμένος ποδοσφαιρόφιλος -τις Κυριακές. Τις καθημερινές ξυπνάει απαρέγκλιτα στις 5 τα ξημερώματα και λίγο αργότερα κάθεται στο γραφείο του και συνθέτει. Οι μελωδίες περνούν κατευθείαν στην παρτιτούρα κι αργότερα, μετά το μεσημεριανό «πράντσο», όταν ο «Μαέστρο» φτάνει στο στούντιό του, ηχογραφούνται με τους σταθερούς συνεργάτες του από τη Roma Sinfonietta.

Οι κινηματογραφικές συνθέσεις έχουν κάπως υποχωρήσει τα τελευταία χρόνια στον κατάλογο της εργογραφίας του, αφού ο Μορικόνε έχει στραφεί περισσότερο στη λόγια μουσική. Αλλωστε υπήρξε πάντα ένας ευφυής, διανοούμενος της μουσικής με την ικανότητα όμως της σύνθεσης μελωδιών εύληπτων για το ευρύ κινηματογραφικό κοινό.

Γεννημένος το 1928, γιος τρομπετίστα στη συνοικιακή ορχήστρα ενός κλαμπ, ξεκίνησε κι εκείνος να παίζει τρομπέτα το 1945 σε μια ορχήστρα της Ρώμης. Ταυτόχρονα όμως έκανε σοβαρές σπουδές σύνθεσης, ενορχήστρωσης και διεύθυνσης ορχήστρας στο ωδείο της.

Για βιοποριστικούς λόγους ξεκίνησε να δουλεύει ως ενορχηστρωτής πολλών ποπ ιταλικών επιτυχιών, όπως αποδείχτηκαν, του '60. Σιγά σιγά άρχισε να κάνει μικρές συνθέσεις για ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές της Rai. Αυτό έφερε τη συνεργασία με την εταιρεία RCA. Ετσι ήρθε και η πρώτη του συνεργασία με τον Σέρτζο Λεόνε, που έφερε εξαρχής μερικά αριστουργήματα αρχής γενομένης από το «Για μια χούφτα δολάρια» (1964).

Από τις μεγαλειώδεις στιγμές όχι μόνο του Σέρτζιο Λεόνε αλλά και του Μορικόνε: «Ο καλός, ο κακός κι ο άσχημος»

Ο Λεόνε και οι άλλοι

Ο ήχος του Μορικόνε ήταν «μια ροκ πράξη στον χώρο των σάουντρακ». Και μια κανονική επανάσταση με χαρακτηριστικότερο στοιχείο τη χρήση εξωμουσικών ήχων (και διασημότερες ίσως τις κραυγές των κογιότ στον «Καλό, τον κακό και τον άσχημο») .Ο Λεόνε είναι ένα πρόσωπο αναφοράς στη βιογραφία του Μορικόνε, που μέχρι σήμερα μετρά άνω των 500 σάουντρακ σε ταινίες του Παζολίνι, του Μπερτολούτσι, του Μπελόκιο, των Ταβιάνι, του Αρζέντο, του Κάρπεντερ, του Ντε Πάλμα, του Πολάνσκι, του Αλμοδόβαρ, του Στόουν κ.ά. και πέντε υποψηφιότητες για Οσκαρ που πολύ άδικα παρέμειναν μόνον υποψηφιότητες. Ο ίδιος έχει μιλήσει συχνά εκθειαστικά για τους σκηνοθέτες με τους οποίους συνεργάτηκε. Διατηρεί ωστόσο μια ξεχωριστή θέση μέσα του για τον Σέρτζο Λεόνε...

• Εχετε πει ότι το αρκτικόλεξο EST (το οποίο στις λατινογενείς γλώσσες παραπέμπει στις λέξεις Ενέργεια-Χώρος-Χρόνος) περιγράφει απόλυτα το σινεμά του Λεόνε. Είναι ένα κλειδί και για τις δικές σας κινηματογραφικές μουσικές;

«Αυτά τα στοιχεία χαρακτηρίζουν το σινεμά του Λεόνε αλλά όχι μόνον αυτό. Ολόκληρο το καλό σινεμά διαπνέεται από αυτή την "ποιότητα". Σ' αυτήν οφείλει να αποσκοπεί και η κινηματογραφική μουσική αν θέλει να παίζει σημαντικό ρόλο σε ένα φιλμ: στην ενέργεια που χρειάζεται για να φτάσει στο κοινό αλλά και για να δώσει ελευθερία στα άλλα συστατικά στοιχεία του φιλμ, στον χώρο που καταλαμβάνει η μουσική και στον χρόνο διάρκειας. Αν ένα μουσικό κομμάτι είναι πολύ μικρό, ο θεατής δεν προλαβαίνει να το προσλάβει, μετουσιώνοντάς το σε σκέψη. Απαιτείται δηλαδή μια συγκεκριμένη διάρκεια, έστω κι αν η μουσική γενικώς είναι μια στιγμή που δημιουργείται στον χρόνο».

• Ποιος σκηνοθέτης ήταν περισσότερο «απελευθερωτικός» για τη μουσική σας;

«Την ελευθερία μού την έδωσαν όλοι, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο. Αλλά δεν είμαι σε θέση να τους κατατάξω. Είναι άλλωστε πάρα πολλοί αυτοί με τους οποίους συνεργάστηκα».

Το σινεμά σε ύφεση, το ταλέντο όχι

• Χρησιμοποιήσατε συχνά «εξωμουσικούς» ήχους. Εξακολουθείτε να τους παρατηρείτε; Υπάρχει αλλαγή μεταξύ του σημερινού ηχητικού «τοπίου» της καθημερινότητάς μας και αυτού της δεκαετίας του '60;

«Χρησιμοποιώ ήχους που δεν ανταποκρίνονται στους κλασικούς: η προσωπική σφραγίδα είναι το απαραίτητο στοιχείο μιας μουσικής σύνθεσης. Φυσικά εξακολουθώ να παρατηρώ τους καθημερινούς ήχους. Είναι περίπου οι ίδιοι: η κίνηση, οι ομιλίες του κόσμου, τα αυτοκίνητα, τα πυροσβεστικά οχήματα, οι σειρήνες του ΕΚΑΒ. Με την ανάπτυξη της τεχνολογίας έχουν "αναπτυχθεί" και μερικοί ήχοι, κυρίως από...αέρος: τα αεροπλάνα ή τα ελικόπτερα».

• Είστε ένας δημιουργός στενά συνδεδεμένος με το σινεμά. Ποια είναι η γνώμη σας για το σύγχρονο ιταλικό σινεμά, που είχε μάλιστα πρόσφατα σπουδαίες διακρίσεις με τον Ματέο Γκαρόνε («Γόμορρα») και τον Πάολο Σορεντίνο («Ιλ Ντίβο»);

«Εχει ακόμα μεγάλα ταλέντα. Αν έχει κάποιο πρόβλημα, αυτό συνδέεται με την τηλεόραση και την οικονομική ύφεση: ο κόσμος προτιμάει να κάθεται στο σπίτι και να βλέπει τηλεόραση από το να βγει και να πάει στο σινεμά, πράγμα που σημαίνει ότι θα χαλάσει χρήματα κι εκεί και πιθανότατα και μετά για να δειπνήσει έξω. Αυτός είναι παράγοντας ύφεσης για το σινεμά. Αλλά ταλέντα πάντα υπήρξαν και υπάρχουν».

• Και το ιταλικό τραγούδι; Σ' αυτό δεν παρατηρείτε επίσης ύφεση τουλάχιστον ως προς τη μεγάλη ιταλική παράδοση των τραγουδοποιών;

«Η μουσική υποφέρει γενικώς διότι η δισκογραφία σπρώχνει μόνον προς το ποπ, το ελαφρό, το έθνικ και το λαϊκό-παραδοσιακό τραγούδι».

• Μπερλουσκόνι είπατε;

Ανθρωπος που έχει τη φήμη του ιδιόρρυθμου και μάλλον συντηρητικού στις εξω-καλλιτεχνικές επιλογές του, ο Μορικόνε είναι αναγνωρισμένος για το έργο του απ' όλο τον κόσμο. Στην Ιταλία; Μαζί με την όπερα και τον Ρότα, εξακολουθεί να είναι ένα από τα τρία κλειδιά της μουσικής ταυτότητας κάθε Ιταλού που σέβεται τον εαυτό του. Ο ίδιος αποφεύγει χρόνια τώρα τις πολιτικές κρίσεις. Και μας απαντά εξαιρετικά διπλωματικά όταν του ζητούμε...

• Ενα σχόλιό σας για την Ιταλία του Μπερλουσκόνι;

«Δεν μιλώ ποτέ για πολιτική. Νομίζω ότι όλες οι κυβερνήσεις προσπαθούν με τον τρόπο τους να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν. Δεν είμαι λοιπόν σε θέση να κρίνω κανέναν κυβερνώντα. Απλώς περιμένω να τους δω να κάνουν κάτι».

Πολύ σαφέστερη είναι η απάντησή του για την ομάδα που υποστηρίζει στο ιταλικό πρωτάθλημα: «Τη Ρόμα φυσικά -αν κι αυτή την περίοδο δεν τα πάει καλά». Αλλά αμέσως μετά ανασύρει μία ακόμα διπλωματική απάντηση: «Το ιταλικό ποδόσφαιρο γενικά; Μα περνά στιγμές κρίσης και στιγμές μεγάλης ευφορίας».

*Για τη μετάφραση της συνέντευξης από τα ιταλικά ευχαριστούμε πολύ τον συνεργάτη της On Stage Δημήτρη Παπαδόπουλο.

* Τα εισιτήρια για τις συναυλίες του Μορικόνε στοιχίζουν 150, 130, 90 και 60 ευρώ .

Προπωλούνται στα ταμεία του Ελληνικού Φεστιβάλ (Πανεπιστημίου 39), τηλεφωνικά στο 210-3272000 και μέσω Διαδικτύου στο http://www.herodeion-events.gr. *

---

«Αγνές» νότες 2.000 χρόνων

Επίγραμμα του ποιητή Σείκιλου, που βρέθηκε στις Τράλλεις της Μ. Ασίας, ενέπνευσε τον Μορικόνε

Ο Μορικόνε βέβαια δεν ασχολείται με το τραγούδι. Χωριστός, αλλά παράλληλος τομέας της μουσικής του ιδιοφυΐας είναι τα, άνω των 100, έργα λόγιας μουσικής, με πιο πρόσφατο το έργο «Sicilo e altri frammenti», εμπνευσμένο από την αρχαιότερη, ολοκληρωμένη μουσική σύνθεση, που έχει ανακαλυφθεί μέχρι σήμερα. Πρόκειται για μια επιτύμβια επιγραφή (περίπου του 2ου αι.π.Χ.), την οποία αφιέρωσε ο λυρικός ποιητής Σείκιλος στη γυναίκα του, Ευτέρπη. Εκτός από την αφιέρωση η στήλη (που διασώζεται πλέον σε ένα μουσείο της Κοπεγχάγης) φέρει και ένα επίγραμμα πάνω στο οποίο διακρίνονται καθαρά μουσικά σύμβολα. Ανακαλύφθηκε από το W. Μ. Ramsay το 1883, κοντά στις αρχαίες Τράλλεις της Μ. Ασίας.

• Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει απόπειρες να αποδοθεί η σύνθεση του Σείκιλου από διάφορους μουσικούς κι ερευνητές. Εσείς πώς την ανακαλύψατε;

«Από μια μουσικολογική έρευνα του Μάριο Καρότσο. Εγώ, όμως, δεν περιορίστηκα σε όσα μέρη έχουν αποπειραθεί να μελοποιήσουν κι άλλοι. Μελέτησα κι άλλα μικρά θραύσματα του Σείκιλου που δεν είχαν "μεταφραστεί" ποτέ από κανέναν άλλο».

• Τι σας ενέπνευσε τόσο στον Σείκιλο;

«Παθιάστηκα όταν εντόπισα το μουσικό διάστημα της πέμπτης, τις απολύτως αγνές νότες που με γέμισαν ενθουσιασμό».

• Αν κάποιος ανακαλύψει αντίστοιχα μετά από... 22 αιώνες ένα δικό σας κομμάτι, ποιο θα θέλατε να είναι αυτό;

«Ααα, μα τι να πω! Οποιο θέλετε. Δεν ξέρω. Δεν πιστεύω, ωστόσο, ότι θα χρειαστεί στο μέλλον να ανακαλυφθούν τα ίχνη μας. Σήμερα είναι όλα τυπωμένα, καταγεγραμμένα. Γι' αυτό δεν πιστεύω ότι μετά από 100-200-300 χρόνια τα "ίχνη" από τις συνθέσεις μου θα έχουν χαθεί».

• Τι θα διασώζατε από τη μουσική του 20ού αιώνα για τον μελλοντικό ακροατή;

«Αγαπώ παρα πολύ τη "Συμφωνία των Ψαλμών" του Στραβίνσκι».

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 26/09/2008

«Γλυκό μεθύσι» με Μητροπάνο - Χαρούλα

Πρώτος δίσκος του Μάκη Σεβίλογλου

Γυρίσματα, ήχοι και ατμόσφαιρα από παραδοσιακά μακεδονίτικα. Αλλα, καθαρά «έντεχνα» στοιχεία. Λαϊκές μπαλάντες με τζαζ καταλήξεις. Ενα παράξενο ντουέτο που μπλέκει το παραδοσιακό με κάτι από την ιταλική τραγουδοποιία του '70 και προτείνει μια διαφορετική Χαρούλα Αλεξίου σε έναν απρόβλεπτο ημιαφηγηματικό ρόλο. Αλλά κι ένα ζεϊμπέκικο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της δωρικής ερμηνείας του Δημήτρη Μητροπάνου.

Η Χαρούλα Αλεξίου κρατάει στον δίσκο έναν απρόβλεπτο ημιαφηγηματικό ρόλο. Ενώ ο Δημήτρης Μητροπάνος τραγουδάει ένα ζεϊμπέκικο κομμένο και ραμμένο στα extra large μέτρα του

Ο πρώτος προσωπικός δίσκος του Μάκη Σεβίλογλου «Γλυκό Μεθύσι» («Εστία») έχει συμμάχους δύο μεγάλες φωνές, έχει 13 τραγούδια αποκαλυπτικά για τη μελωδική γκάμα των δημιουργικών και αφομοιωμένων επιρροών του Κοζανίτη τραγουδοποιού κι έχει πίσω του και μια μικρή ιστορία που αποδεικνύει πως τα πράγματα στη δισκογραφία δεν είναι πάντα απρόσωπα και ψυχρά.

Υπέρ του νέου στη δισκογραφία Σεβίλογλου, αλλά όχι και στην ελληνική μουσική σκηνή στην οποία βρίσκεται από το 1990, είναι π.χ. το γεγονός ότι την παραγωγή ανέλαβε η Αλεξίου κι ότι αυτή είναι και η πρώτη παραγωγή της ανεξάρτητης δισκογραφικής της εταιρείας «Εστία», που δεν αφορά προσωπική της δουλειά. Υπέρ του είναι και το ότι ο Δημήτρης Μητροπάνος «δέχτηκε αμέσως», τόνισε η Αλεξίου, «να ερμηνεύσει το τραγούδι "Δεν έμεινε καρδιά" -αφού βέβαια πρώτα το άκουσε». Κι ακόμα ότι ο ίδιος, στη δεύτερη μόλις δημόσια εμφάνισή του μετά την περιπέτεια της υγείας του, όχι μόνο ήταν προχθές στον «Ιανό» στην παρουσίαση του δίσκου αλλά πήρε και το μικρόφωνο για να ερμηνεύσει live, ίσως καλύτερος από ποτέ, το τραγούδι του. Και όπως είχε γίνει και ένα 24ωρο νωρίτερα με την εμφάνισή του στην «πράσινη» συναυλία του Σκάι, το χειροκρότημα ήταν ίσως λιγότερο για το τραγούδι και πολύ περισσότερο μια μεγάλη χειρονομία αγάπης και υποδοχής.

Ζεστή υποδοχή περίμενε και τη δουλειά του Μάκη Σεβίλογλου από την πρώτη στιγμή που την εντόπισε η Αλεξίου. «Ηταν το 2002 ή το 2001 όταν η Λιζέττα Καλημέρη μού έδωσε να ακούσω μια κασέτα με τραγούδια ενός νέου μουσικού. Εβαλα να τα ακούσω στο αυτοκίνητο οδηγώντας προς το Σούνιο. Κι εκεί, λίγο μετά την "τρύπα" του Καραμανλή, σταμάτησα το αυτοκίνητο. Επαιζε το "Θα μεγαλώνουμε μαζί". Με άγγιξε αυτή η παράξενη μουσική, ο παράξενος τρόπος που παιζόταν το μπουζούκι και η φωνή που είχε όλο τον μακεδονίτικο τρόπο στα γυρίσματα».

Λίγο μετά η Αλεξίου συνάντησε κι από κοντά τον αρχαιολόγο που παράτησε τα πάντα για τη μουσική. Συνεργάστηκαν πρώτα στον δίσκο της «Ως την άκρη τ' ουρανού σου» (εκεί πρωτακούσαμε το «Θα μεγαλώνουμε μαζί») και ύστερα στο «Βύσσινο και νεράντζι». Μετά ήρθε η στιγμή για τον προσωπικό του δίσκο. «Είναι υπέροχο πράγμα να δίνεις την ευκαιρία σε ένα νέο τραγουδοποιό να πιάσει στα χέρια του τον πρώτο του δίσκο», εξομολογήθηκε η ίδια που συμμετέχει και ερμηνευτικά ντουέτο με τον Σεβίλογλου στα τραγούδια «Δρόμος» και «Λαλούν Αηδόνια» (το τελευταίο είναι και το μόνο σε στίχους άλλου, του Δημήτρη Κίτσιου).

Εξίσου υπέροχο είναι να δέχεσαι τα χαράματα ένα τηλεφώνημα από μια ενθουσιασμένη Αλεξίου που σε πληροφορεί ότι «δέχτηκε ο Μητροπάνος να πει το τραγούδι σου». Αλλά ίσως το καλύτερο απ'όλα είναι για τον τραγουδοποιό ότι ανάμεσα στα 5-6 τραγούδια του, που ακούστηκαν live προχθές, ο κόσμος δεν ξεχώρισε μόνον ό,τι θα ήταν αυτονόητο (τα τραγούδια που λένε Μητροπάνος και Αλεξίου) αλλά ίσως περισσότερο κι απ'αυτά την μπαλάντα «Μάτια μου». Φλερτάρει με το παραδοσιακό κι έχει αποκλειστικό δημιουργό και ερμηνευτή τον ίδιο τον Σεβίλογλου.

ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 26/09/2008

Δυναμικό ξεκίνημα της ΚΟΑ για τη νέα σεζόν

Με μια σημαντική είδηση: την ανακοίνωση ότι η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών (έπειτα από πολλά χρόνια ταλαιπωρίας) έχει εξασφαλισμένη μια μόνιμη και αξιοπρεπή αίθουσα δοκιμών στο Μέγαρο Μουσικής, ξεκίνησε χθες η καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου για την καλλιτεχνική περίοδο 2008-2009. Η ΚΟΑ μπαίνει δυναμικά στη νέα σεζόν με ένα πολύπλευρο και ιδιαίτερα προσεγμένο πρόγραμμα (η πρώτη συναυλία δίνεται απόψε στο Μέγαρο). Αφιερώματα, συνέδρια, μουσικές εκδηλώσεις σε νέους χώρους, ταξίδια στο εξωτερικό και πολλά ακόμη.

«Η συμφωνία αυτή μεταξύ της ΚΟΑ και του Μεγάρου Μουσικής θα μας λύσει τα χέρια για να μπορούν στο μέλλον να συνεργαστούν καλύτερα οι δύο οργανισμοί» ανέφερε από την πλευρά του ο Νίκος Τσούχλος, υπεύθυνος καλλιτεχνικού προγραμματισμού του ΟΜΜΑ. Φυσικά δεν έλειψαν τα παράπονα. Και δικαίως. Αφού όπως επισήμανε ο πρόεδρος του Δ.Σ. των μουσικών της ΚΟΑ, Νίκος Χαλιάσας, «φοβάμαι πως ο χώρος των δοκιμών δεν έχει την άριστη, ηχητική διάπλαση που θα έπρεπε κι εμείς ζητάμε τις καλύτερες προϋποθέσεις σε όλα τα επίπεδα έτσι ώστε η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών να εξελιχθεί σε μια ελίτ των παγκόσμιων ορχηστρών». Ο Νίκος Χαλιάσας πρόσθεσε ότι «δεν έχει δοθεί χώρος στο Μέγαρο για να παρκάρουν οι μουσικοί της ορχήστρας και ότι από το πρόγραμμα συναυλιών λείπουν διεθνούς φήμης μαέστροι και σολίστ λόγω οικονομικών προβλημάτων...».

«Διαμάντια» του Μορικόνε στο Ηρώδειο

Ο αξεπέραστος Ιταλός μελωδός θα παρουσιάσει σε πρώτη παγκόσμια το έργο του «Sicilio e altri frammenti»

Ηλιας Μαγκλινης, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Παρασκευή, 26 Σεπτεμβρίου 2008

Από την εποχή των «γουέστερν-σπαγγέτι» του Σέρτζιο Λεόνε, από το μελαγχολικό Chi Mai και τον «Καλό, τον κακό και τον άσχημο», έως τα πιο πρόσφατα «Κάποτε στη Δύση», «Αποστολή», «Σινεμά ο Παράδεισος», «Λολίτα» και τόσες ακόμα σπουδαίες μουσικές, ο Ενιο Μορικόνε καταφέρνει πάντα να μας συγκινεί, να μας γοητεύει, να μας ταξιδεύει. Αυτός ο γνήσιος, αξεπέραστος μελωδός και ταυτόχρονα πειθαρχημένος, ακαταπόνητος αρχιτέκτονας «μουσικών εξαίσιων», βρίσκεται στη χώρα μας για δύο συναυλίες. Συγκεκριμένα, την Κυριακή 28 και τη Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου, ο Ιταλός συνθέτης και μαέστρος θα διευθύνει τη Roma Sinfonietta Orchestra, τη Μικτή Χορωδία της ΕΡΤ και τη Μικτή Χορωδία του Δήμου Αθηναίων σε έργα του που ανακαλύψαμε μέσω της μεγάλης οθόνης, αλλά που αγαπήσαμε ανεξάρτητα από τις ταινίες που επένδυσαν μουσικά. Οι δύο αυτές συναυλίες, όμως, έχουν και την εξής ιδιαιτερότητα: ο Μορικόνε δεν θα διευθύνει μόνο μερικά από τα κινηματογραφικά του «διαμάντια» αλλά, σε πρώτη παγκόσμια παρουσίαση, θα διευθύνει και ένα έργο που σχετίζεται με την Ελλάδα.

Πρόκειται για το «Sicilio e altri frammenti», που ο συνθέτης εμπνεύστηκε πριν από τρία χρόνια, κατά τη διάρκεια της τότε επίσκεψής του στη χώρα μας. Χθες το μεσημέρι ο Ενιο Μορικόνε μίλησε στους δημοσιογράφους ειδικά για το έργο αυτό. Απλός, ευγενής, «κοτσονάτος», ο Ιταλός μουσικός εξήγησε πως «όταν πριν από τρία περίπου χρόνια ρωτήθηκα, εδώ στην Αθήνα, από Ελληνες δημοσιογράφους, τι γνωρίζω σχετικά με την ελληνική μουσική, αισθάνθηκα άσχημα. Η αλήθεια είναι πως γνωρίζω τη θαυμάσια μουσική του Μίκη Θεοδωράκη και όχι πολλά πράγματα πέρα από αυτό. Γνωρίζω όμως καλά την αρχαία ελληνική μουσική, η οποία με συναρπάζει κι έχει καθορίσει τη δουλειά μου ως συνθέτη». Το συγκεκριμένο έργο βασίζεται στο επιτύμβιο του Σεικίλου, που βρέθηκε στις Τράλλεις (Αδανα) της Μικράς Ασίας και αποτελεί μια από τις ελάχιστες καταγραφές αρχαιοελληνικής μουσικής. Χθες το μεσημέρι ο Ενιο Μορικόνε σιγομουρμούρισε το βασικό θέμα της δικής του σύνθεσης, η οποία είναι μια προσωπική θέαση του Ιταλού δημιουργού πάνω στο σύνολο της μουσικής, και αποτελεί αισθητική και φιλοσοφική θέση του. «Με αυτό το έργο αποτίω φόρο τιμής στην Αθήνα και την Ελλάδα», δήλωσε χθες, προσθέτοντας: «Το πρόγραμμα της συναυλίας θα είναι πλούσιο, θα διαρκέσει γύρω στις δύο ώρες και θα ακούσετε και πολλή μουσική από τον κινηματογράφο». Τυχεροί, λοιπόν, όσοι βρεθούν στο Ηρώδειο.

«Είναι σημαντικό να γεννιέται ένα έργο στην Ελλάδα»

Ο ΒΡΑΒΕΥΜΕΝΟΣ ΜΕ ΟΣΚΑΡ ΕΝΙΟ ΜΟΡΙΚΟΝΕ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

400 σάουντρακ μετά, ο πολυβραβευμένος Ένιο Μορικόνε έρχεται στην Ελλάδα για να μας θυμίσει ότι από τα μέρη μας αντλεί τη μουσική του έμπνευση

Της Χάρης Ποντίδα, ΤΑ ΝΕΑ: Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2008

Βλέποντας τον Ένιο Μορικόνε να μιλάει για το νέο του έργο που εμπνεύστηκε στα μέρη μας και θα παρουσιάσει σε παγκόσμια πρώτη σε πλήρη συμφωνική μορφή στις δύο συναυλίες που θα δώσει στο Ηρώδειο (28 και 29 Σεπτεμβρίου) πείθεσαι ότι η... νεότητα μπορεί να σκαρφαλώσει και στα 80.

Δεν ήταν μόνον ο τόνος της φωνής, οι κινήσεις των χεριών ή το λαμπερό τού βλέμματος.

Ήταν η αίσθηση που περνούσε χθεςστην Αθήνα- στους ακροατές του, για το πόσο ζωτικής σημασίας είναι για εκείνον η έμπνευση, η σύνθεση, η ολοκλήρωση ενός νέου έργου. Ενός σημαντικού για εκείνον έργου. Και πόσο (ειλικρινά) χαρούμενος ήταν που βρισκόταν στη χώρα που τον ενέπνευσε... «Όχι μόνο felice (ευτυχισμένος)», τόνιζε χθες. «Gioioso!» (πλήρης χαράς).

Το «Sicilo e Αltri Frammenti» είναι εμπνευσμένο από τον λυρικό ποιητή και μουσικό Σείκιλο, που έζησε τα ελληνιστικά χρόνια στις αρχαίες Τράλλεις της Μικράς Ασίας (κοντά στην αρχαία Έφεσο). Ο «Επιτάφιος» του Σεικίλου, επάνω στον οποίο έσκυψε για κάμποσα χρόνια ο μαέστρος, είναι η αρχαιότερη ολοκληρωμένη σύνθεση που έχει σωθεί από την αρχαιότητα.

«Την προηγούμενη φορά που ήρθα στην Ελλάδα, το καλοκαίρι του 2005, ένας δημοσιογράφος με ρώτησε τι ήξερα από ελληνική μουσική. Γενικά, αν εξαιρέσουμε τον κινηματογραφικό Θεοδωράκη και ορισμένα έξοχα έργα, δεν ξέρω πολλά. Είχα όμως έναν άσο στο μανίκι μου: την αγάπη μου για την αρχαία ελληνική μουσική».

Η βασική μελωδία απλή, καθαρή. Την σιγοτραγουδάει μέσα στην αίθουσα. Μιλάει με εικόνες. «Ο άνεμος που σφυρίζει, βήματα που ακούγονται από μακριά και ένας αφηγητής που προϋπάρχει- εκείνος που ακούει και αφηγείται. Κι εκεί ακριβώς ξεκινάει το βασικό μουσικό θέμα...». Ο ενθουσιασμός του με τον Σείκιλο δεν είναι τυχαίος. «Υπάρχουν μέσα του επιρροές από τη Μικρά Ασία, στοιχεία εβραϊκά, κλίμακες από την Ανατολή. Είναι μια εξέλιξη που μας οδηγεί στη Ρώμη. Η Ρώμη στη συνέχεια επηρεάζει τους Γερμανούς τροβαδούρους, εκείνοι τους Ιρλανδούς και φτάνουμε στην Αμερική, στα γκόσπελ... Το λέω αυτό για να καταλάβετε πόσο σημαντικό είναι αυτό το έργο, ένα έργο που γεννιέται στην Ελλάδα».

ΙΝFΟ: Συναυλία Ένιο Μορικόνε στο Ηρώδειο, την Κυριακή 28 και τη Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου, στις 21.00
Εισιτήρια: Προπώληση: Στα ταμεία του Ελληνικού Φεστιβάλ (Πανεπιστημίου 39, τηλ. 210-3272.000).

Με μια ματιά

● 1928: Γεννήθηκε στη Ρώμη ● 1964: Ο συμμαθητής του, Σέρτζιο Λεόνε, του ανέθεσε τη μουσική για το σπαγγέτι-γουέστερν «Για μια χούφτα δολάρια» ● 1984: Έχασε το Όσκαρ για το «Κάποτε στην Αμερική», γιατί ο Λεόνε ξεχνά να συμπληρώσει κάποια τυπικά χαρτιά ● 2007: Παρέλαβε το Όσκαρ καριέρας. Ο Κλιντ Ίστγουντ μετέφρασε στα αγγλικά τον λόγο του

• Η εργατική τάξη, ο κακός, ο άσχημος και η Μαλένα

Ο πολυβραβευμένος και πρόσφατα τιμημένος με Όσκαρ για τη συνολική προσφορά του στον κινηματογράφο συνθέτης, Ένιο Μορικόνε, θα παρουσιάσει στο Ηρώδειο και διαχρονικές του επιτυχίες, οι οποίες αποτελούν το βασικό περιεχόμενο των live του. «Κάποτε στην Αμερική», «Μαλένα», «Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος», «Η εργατική τάξη πάει στον Παράδεισο», «Για μια χούφτα δολάρια», «Σινεμά ο Παράδεισος» κ.λπ. Θα διευθύνει την αγαπημένη του ορχήστρα Roma Sinfonieta (αποτελείται από περισσότερους από 100 μουσικούς). Θα συμμετέχει ακόμα η σοπράνο Σουζάνα Ριγκάτσι, η πιανίστρια Τζίλντα Μπούτα και οι χορωδίες της ΕΡΤ και του Δήμου Αθηναίων υπό τη διεύθυνση του Δημήτρη Μπουζάνη.

Ψάχνοντας απεγνωσμένα τη Μαντόνα

Στους ρυθμούς της σαββατιάτικης συναυλίας πλέον, με ερωτήματα όπως «πού θα διαμείνει, σε ξενοδοχείο ή στην εναέρια βίλα της;»

Η Μαντόνα στη Βιέννη την περασμένη Τρίτη. Σύμφωνα με το πρόγραμμα της περιοδείας της, χθες ήταν στην Μπούντβα του Μαυροβουνίου και το Σάββατο θα είναι στο ΟΑΚΑ. RΕUΤΕRS/LΕΟΝΗΑRD FΟΕGΕR

Ελάχιστες οι πληροφορίες για τις ώρες που θα βρεθεί στην Αθήνα η «βασίλισσα της ποπ»

Σ. ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, ΤΟ ΒΗΜΑ, Παρασκευή, 26 Σεπτεμβρίου 2008

Ελάχιστες οι πληροφορίες που αφήνει τόσο η εταιρεία παραγωγής της συναυλίας Live Νation όσο και η ελληνική εταιρεία παραγωγής σχετικά με όσα θα συμβούν στις ελάχιστες ώρες που θα βρεθεί η «βασίλισσα της ποπ» στην Αθήνα για τις ανάγκες της περιβόητης εμφάνισής της, και αυτό τόσο γιατί έτσι προστατεύουν την ιδιωτική ζωή της όσο και γιατί, ως συνήθως, έτσι λειτουργούν και συντηρούνται οι ζωντανοί μύθοι. Οι πρώτες πληροφορίες ήθελαν την ποπ σταρ να διαμένει σε γνωστό ξενοδοχείο στο Λαγονήσι, στη συνέχεια σε ένα από τα λίγα κεντρικά αθηναϊκά που μπορούν να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις, για να καταλήξουμε και στο πιο πιθανό σενάριο, που είναι το λίαρ τζετ με το οποίο μετακινείται από χώρα σε χώρα και το οποίο έχει μετατραπεί σε υπερσύγχρονη εναέρια βίλα προκειμένου η Μαντόνα να νιώθει σαν στο σπίτι της.

Αλλωστε η προηγούμενη συναυλία της έγινε χθες στο Μαυροβούνιο και, αν αναλογιστεί κανείς τις ώρες που πρέπει να περάσει στο Ολυμπιακό Στάδιο για τις πρόβες, πράγματι δεν της μένει και πολύς χρόνος, παρά μόνο για το αεροπλάνο της. Οσο για τη γιγάντια σκηνή όπου θα πραγματοποιήσει την εμφάνισή της, έχει ήδη στηθεί στο ΟΑΚΑ, καθώς οι εργασίες άρχισαν από την περασμένη Δευτέρα και έχουν ήδη ολοκληρωθεί. Προβλήματα αναφέρθηκαν και στο τελωνείο, σχετικά προφανώς με τα εκατοντάδες αντικείμενα που αφορούν τον εξοπλισμό της συναυλίας, αλλά ξεπεράστηκαν.

Οσοι τώρα δεν έχουν αγοράσει εισιτήρια, μπορούν να προμηθευθούν τα τελευταία 300 που επιστράφηκαν από τους ξένους χορηγούς και τα οποία το κοινό θα μπορεί να προμηθευθεί προφανώς στην τιμή των 80 ευρώ που ήταν η αρχική κοστολόγησή τους, με την επιβάρυνση όμως των 28 ευρώ, όπως τονίζει ελληνική διοργανώτρια εταιρεία, λόγω εξόδων διαχείρισης. Να σημειωθεί ότι η περιοδεία «Sticky & Sweet Τour» ξεκίνησε στις 27 Αυγούστου στο Κάρντιφ της Ουαλλίας και σε γενικές γραμμές- αν εξαιρέσει κανείς μία τούμπα επί σκηνής της Μαντόνα, αλλά και αρκετές άδειες θέσεις που βρήκε σε κάποιες πόλεις- δεν αντιμετώπισε προβλήματα. Μετά την Αθήνα ξενικά το αμερικανικό κομμάτι της περιοδείας από το Νιου Τζέρσεϊ.

Αξίζει να επισημανθεί επίσης ότι και το 14ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας κινείται σε ρυθμούς Μαντόνα, καθώς ήδη έχει προβληθεί η ταινία τη σκηνοθεσία της οποίας υπογράφει η ίδια με τίτλο «Ηθική και χυδαιότητα» και σήμερα έχει σειρά η ταινία του συζύγου της Γκάι Ρίτσι, το «Rockrolla», το οποίο και τον επαναφέρει στα πράγματα μετά το φιάσκο του φιλμ «Η κυρία και ο ναύτης». Τέλος, την Κυριακή θα προβληθεί η ταινία «Είμαι γιατί είμαστε» του Νέιθαν Ρίσμαν, η οποία έχει πραγματοποιηθεί υπό την αυστηρή επίβλεψη της Μαντόνα, η οποία υπογράφει και το σενάριο, μια ζοφερή ματιά στην κατάσταση που επικρατεί στο Μαλάουι της Αφρικής, όπου ένα εκατομμύριο ορφανά παιδιά προσπαθούν να επιβιώσουν ενάντια στη φτώχεια και στο ΑΙDS που μαστίζουν τη χώρα.

Ο «μαέστρος» παίζει αρχαία ελληνικά

Ο Ενιο Μορικόνε για δύο συναυλίες στο Ηρώδειο, με έργο εμπνευσμένο από την επιτύμβια στήλη του Σεικίλου

ΤΟ ΒΗΜΑ, Παρασκευή, 26 Σεπτεμβρίου 2008

Ο Ενιο Μορικόνε (στην ένθετη φωτογραφία από τη χθεσινή συνέντευξή του στην Αθήνα) διευθύνει την Ορχήστρα Roma Sinfonietta, με την οποία θα εμφανιστεί στο Ηρώδειο την Κυριακή και τη Δευτέρα. ΑΠΕ/ΟΡ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ

Ελάχιστη ώρα μόνο από την άφιξή του στην Αθήνα, ο Ενιο Μορικόνε - ή «μαέστρος» όπως τον αποκαλούν- βρέθηκε ευδιάθετος σε συνέντευξη Τύπου προκειμένου να μιλήσει για το πρόγραμμα που θα παρουσιάσει στις δύο νέες συναυλίες του στη χώρα μας.

« Οταν με ρώτησαν προ τριετίας αν γνωρίζω για την ελληνική μουσική,απάντησα ότι ξέρω μόνο μέρος των κινηματογραφικών του Μίκη Θεοδωράκη, έχοντας στο μυαλό μου τη σύγχρονη μουσική. Ομως γνωρίζω αρκετά για την αρχαία ελληνική μουσική και αυτό το θαυμάσιο έργο που έχει διασωθεί, τον επιτύμβιο του Σεικίλου, στο οποίο βασίστηκε και το έργο που θα παρουσιάσω » είπε σχετικά με το «Sicilo e altri frammenti».

Πρόκειται για ένα έργο που ο Μορικόνε εμπνεύστηκε στη διάρκεια της παραμονής του στη χώρα μας, το καλοκαίρι του 2005. Εμπνευση που άντλησε από την επιτύμβια στήλη του Σεικίλου που βρέθηκε στην πόλη Τράλλεις (κοντά στα Αδανα) της Μικράς Ασίας και αποτελεί μια από τις ελάχιστες καταγραφές αρχαιοελληνικής μουσικής. Με έκδηλη συγκίνηση, ο Μορικόνε τραγούδησε τα χαρακτηριστικά διαστήματα αυτής της μουσικής φράσης δηλώνοντας ότι είναι κάτι που τον έχει επηρεάσει σε όλη την καλλιτεχνική του πορεία. Το γεγονός στάθηκε και η αφορμή για να γράψει ένα ολόκληρο έργο εμπνευσμένος από αυτό. Το «Sicilo e altri frammenti» είναι μια προσωπική ματιά του Μορικόνε πάνω στο σύνολο της μουσικής και αποτελεί μια αισθητική και φιλοσοφική θέση του.

Δηλώνει μάλιστα με ιδιαίτερη υπερηφάνεια ότι το «Sicilo e altri frammenti» είναι το ελληνικό έργο του και ότι ο ιδανικός χώρος για την παρουσίασή του είναι το Θέατρο Ηρώδου του Αττικού. Για τη δημιουργία του χρησιμοποίησε τα 9 από τα 18 αποσπάσματα που βρέθηκαν και πρόσθεσε τη δική του μουσική, ώστε να μεταφέρει το έργο στο σήμερα. Ενα έργο νατουραλιστικό, το οποίο ξεκινά «με βήματα, τον ήχο του ανέμου, μυστηριώδεις κινήσεις» όπου και μπαίνει το βασικό θέμα του έργου. Το υπόλοιπο πρόγραμμα θα απαρτίζουν συνθέσεις από το πλούσιο κινηματογραφικό έργο του με έμφαση στη μουσική που έγραψε για τις ταινίες του Σέρτζιο Λεόνε. Μια δύσκολη ομολογουμένως επιλογή, αφού θα πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στα περίπου 500 σάουντρακ που έχει συνθέσει ως σήμερα. Ο Μπερνάντο Μπερτολούτσι είχε δηλώσει κάποτε ότι ίσως δεν υπάρχει σημαντική ιταλική ταινία που να μην έχει μουσική του «μαέστρου».

Ο Μορικόνε μίλησε σχετικά και με την αδιαφορία της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου να τον βραβεύσει με ένα Οσκαρέχει πάρει μόνο τιμητικό Οσκαρ από τα χέρια του Κλιντ Ιστγουντ - στα 50 χρόνια της καριέρας του, λέγοντας: « Οταν έρχονταν οι πέντε υποψηφιότητες η μία μετά την άλλη,όλοι γύρω μου ψιθύριζαν ότι το Οσκαρ δεν θα αργήσει να έλθει. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν αυτό το άγχος της καριέρας μου.Κάποιος συνθέτει και ηχογραφεί μουσική επειδή πρωτίστως την αγαπά και όχι για τις βραβεύσεις. Οταν αυτές έλθουν, καλώς να έλθουν, όπως συνέβη με το τιμητικό Οσκαρ. Δεν μπορώ όμως να περιμένω για το επόμενο».

Ο Ενιο Μορικόνε εμφανίζεται σε δύο συναυλίες στο Ηρώδειο την Κυριακή 28 και τη Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου. Μαζί του η Ορχήστρα Roma Sinfonietta, πολυμελής χορωδία, η υψίφωνος Σουζάνα Ριγκάτσι και η πιανίστρια Τζίλντα Μπούτα. Εισιτήρια:

Πανεπιστημίου 39, τηλ. 210 3272.000.

Ολη η ιστορία του καμπαρέ σε ένα δίωρο

Η Ούτε Λέμπερ σε εκπληκτική βραδιά, δεν άφησε ασυγκίνητο το κοινό του Ηρωδείου

Η Ούτε Λέμπερ προχθές στη σκηνή του Ηρωδείου. Γ. ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ

Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το επίτευγμα της Ούτε Λέμπερ. Θα πίστευε κανείς ότι το ρεπερτόριο που παρουσίασε προχθές στο Ηρώδειο, όσο και αν ασκεί επάνω μας διαχρονική γοητεία, ερμηνευμένο σε κλισεδιάρικες εκτελέσεις θα προκαλούσε νύστα ακόμη και στο κοινό του «Πλοίου της Αγάπης». Τι άλλο να προσθέσει κανείς στο «Νe Μe Quitte Ρas» που δεν το έχει πει ο ίδιος ο Μπρελ, η Νίνα Σιμόν, ο Μαρκ Αλμοντ, ακόμη και η Νατάσα Ατλας; Υπάρχει καλύτερη «Lola» από εκείνη της Ντίτριχ ή ακόμη πόσο ενδιαφέρον μπορεί να ακουστεί το «Βilbao Song» των Μπρεχτ/ Βάιλ μετά τη Λότε Λένια ή και τη Μάριαν Φέιθφουλ; Η Ούτε Λέμπερ όμως- η οποία τείνει να γίνει η αγαπημένη του ελληνικού κοινούαπέδειξε για ακόμη μία φορά ότι τίποτε δεν τελειώνει όταν υπάρχει όραμα, ταλέντο και πολύ σκληρή δουλειά. Το ταλέντο είναι κάτι που ανακάλυψαν όλοι όσοι τής εμπιστεύτηκαν μερικούς από τους σημαντικότερους ρόλους του μιούζικαλ από την αρχή της καριέρας της. Οσο για το όραμα, γνωρίζοντας από μουσική προέβλεψε ότι οι ενορχηστρώσεις έπρεπε να γίνουν διαφορετικές, προκειμένου να συγκινήσουν διαφορετικά το κοινό- γι΄ αυτό και η τζαζ ερμηνεία τους- οι ιστορίες που έλεγε ανάμεσα, ώστε να αποκτήσει ένα κόνσεπτ η συναυλία, αλλά και οι ενδιαφέρουσες συρραφές (medley) που επιχείρησε δημιούργησαν ένα δίωρο όπου παρήλασε ολόκληρη η ιστορία του καμπαρέ.

Τέλος, η σκληρή δουλειά φαίνεται να είναι το τελευταίο που τρομάζει τη 45χρονη Λέμπερ, η οποία μοιάζει με μηχανή κατασκευασμένη από τα καλύτερα υλικά και εκπαιδευμένη τόσο φωνητικά όσο και κινησιολογικά για προγράμματα με τις πιο υψηλές απαιτήσεις. Το «Υukali» ως encore ήταν η κορύφωση μιας εκπληκτικής βραδιάς, μιας από τις καλύτερες της εφετινής σεζόν.

Σ. ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, ΤΟ ΒΗΜΑ, Πέμπτη, 25 Σεπτεμβρίου 2008

Επιστροφή στο μέταλλο των ’80s

VIDEO

Το βίντεο του νέου τραγουδιού των Metallica "The day that never comes"

«Είναι το μουσικό ισοδύναμο της ρωσικής επέμβασης στη Γεωργία. Μια ξαφνική επιθετική κίνηση από έναν κοιμώμενο γίγαντα. Πώς θα καταφέρουν αυτοί οι 45άρηδες να παίξουν ζωντανά αυτά τα κομμάτια;» αναρωτιέται το «Rolling Stone». «Αν και θα μπορούσε να έχει λιγότερη διάρκεια, είναι σίγουρα το καλύτερο metal άλμπουμ της νέας χιλιετίας» υποστηρίζει η «Daily Telegraph» και οι θαυμαστές των Metallica κυκλοφορούν με πλατιά χαμόγελα για την επιστροφή του αγαπημένου τους γκρουπ στις ρίζες.

Ταχύτητα, τραχύτητα και επιστροφή στα ’80s, την εποχή που οι Metallica άφηναν τον underground κύκλο της Καλιφόρνιας για να γίνουν ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα του πλανήτη με πωλήσεις που σήμερα ξεπερνάνε εκείνες των Nirvana, των Police και των Red Hot Chili Peppers (95.000.000 σε όλο τον κόσμο). Ο νέος τους δίσκος, με τίτλο «Death Magnetic», μόλις κυκλοφόρησε και προσγειώθηκε στην κορυφή του πίνακα επιτυχιών τόσο στη Βρετανία όσο και στις ΗΠΑ.

• Απώλειες και συγκρούσεις

Tο παρελθόν όμως των Μetallica τα ‘χει όλα. Θανάτους, έντονες συγκρούσεις, καταχρήσεις και αποχωρήσεις. Θανάτους όπως τα χαράματα της 27ης Σεπτεμβρίου του 1986, όταν το γκρουπ κατευθυνόταν για μία συναυλία στην Κοπεγχάγη μέσα στο λεωφορείο της ευρωπαϊκής τους περιοδείας. Μόλις είχε κυκλοφορήσει ο δίσκος-ορόσημο «Master of Puppets» και οι Metallica ετοιμάζονταν για το μεγάλο άλμα στην κορυφή. Ο παγωμένος δρόμος στο Λιούνγκμπι της Σουηδίας προκάλεσε την ανατροπή του λεωφορείου. Τα μέλη του γκρουπ ξύπνησαν απότομα και με τρόμο διαπίστωσαν ότι ο μπασίστας τους Κλιφ Μπάρτον βρισκόταν νεκρός, κάτω από το αναποδογυρισμένο λεωφορείο. «Δεν μπορούσα να το χωνέψω. Ο θάνατος του Κλιφ με έκανε να στραφώ με μεγαλύτερη μανία στο αλκοόλ» λέει ο καλύτερός του φίλος και τραγουδιστής-κιθαρίστας του γκρουπ Τζέιμς Χέτφιλντ. Κάθε άλλο συγκρότημα θα τα παρατούσε. Οι Metallica όμως όχι. Ενα μήνα αργότερα είχε βρεθεί αντικαταστάτης στο πρόσωπο του Τζέισον Νιούστεντ και δέκα μέρες μετά οι Metallica εμφανίζονταν και πάλι live.

Οι σχέσεις ανάμεσά τους ήταν συχνά τρικυμιώδεις. Καταγράφονται άλλωστε και στο ντοκιμαντέρ «Some kind of monster» (2004), όπου οι Metallica προσπαθούν να ξεπεράσουν το βαρύ κλίμα με τη βοήθεια ειδικού ψυχολόγου. Η σκηνή που ο Χέτφιλντ εγκαταλείπει το στούντιο χτυπώντας την πόρτα με δύναμη πίσω του είναι χαρακτηριστική. Λίγους μήνες νωρίτερα ο Τζέισον Νιούστεντ, που οι υπόλοιποι τον αντιμετώπιζαν σαν κατώτερό τους, είχε εγκαταλείψει την μπάντα. Η άρνησή του να παρατήσει τους Echobrain, ένα παράλληλο συγκρότημά του, προσέκρουσε στην επιμονή των υπολοίπων να αφιερώνει τις δυνάμεις του αποκλειστικά στους Metallica.

Η αποχώρηση του Νιούστεντ και οι τσακωμοί των υπόλοιπων μελών δεν ήταν τα μοναδικά επεισόδια εκείνης της χρονιάς. Τον Ιούλιο του 2001 ο Τζέιμς Χέτφιλντ εισάγεται σε κλινική αποτοξίνωσης από το αλκοόλ και θα του πάρει ένα εξάμηνο προκειμένου να μπορέσει να επιστρέψει νηφάλιος. Επτά χρόνια μετά κυκλοφορεί το «Death Magnetic», δίσκος που σηματοδοτεί την επιστροφή τους.

ΖΑΛΙΓΚΑΣ ΚΩΣΤΑΣ, Ελεύθερος Τύπος, Τρίτη, 23/09/2008

Η Ούτε Λέμπερ στη Θεσσαλονίκη

Δεν υπάρχουν πολλές φωνές που να μπορούν να «σηκώσουν» το βάρος τραγουδιών από μιούζικαλ όπως το Σικάγο και το Cats ή να αναμετρηθούν στη σκηνή με τη Μάρλεν Ντίτριχ και την Εντίθ Πιάφ. Η Ούτε Λέμπερ όμως και το τολμά και βγαίνει κερδισμένη. Χθες το χειροκρότημα στο Ηρώδειο τη δικαίωσε. Και σήμερα το βράδυ που θα βρίσκεται στο Μέγαρο Μουσικής της Θεσσαλονίκης το ρεπερτόριο θα είναι το ίδιο. Μαζί και η απήχηση στο κοινό.

Με την Ούτε Λέμπερ να αλλάζει διάθεση, έκφραση, ρυθμό, ρόλο, και να ξεγλιστρά από την Οπερα της Πεντάρας στο Καμπαρέ στο απόλυτο one woman show. Οι δύο προηγούμενες εμφανίσεις της στη χώρα μας ήταν sold out, αν αυτό λέει κάτι. Τραγουδίστρια, χορεύτρια, ηθοποιός, συνθέτης, μια γυναίκα που ταξιδεύει αυτόν τον καιρό στον κόσμο, με τις καλύτερες στιγμές της. Δεν θεωρείται τυχαία από τις μεγαλύτερες περφόρμερ του κόσμου, η Γερμανίδα καλλιτέχνης επιχειρεί αυτή τη φορά μια συρραφή από τραγούδια του γερμανικού και γαλλικού καμπαρέ, αλλά και διάσημα μουσικά ακούσματα των μιούζικαλ, τα οποία, συγκεντρώνονται για πρώτη φορά σε μια ενιαία παράσταση. Τραγούδια των Γάλλων ρεαλιστών, του Mπέρτολτ Mπρεχτ και του Kουρτ Bάιλ, του Zακ Mπρελ, του Τζορτζ Γκέρσουιν και του Αντριου Λόιντ Γουέμπερ, αλλά και του μυθικού δημιουργού του Γαλάζιου Αγγελου, Φέντερικ Xολάντερ και ακόμη τραγούδια όπως η Λόλα που την καταξίωσε, η Οπερα της Πεντάρας, το Alabama song, το La vie en rose, το Non, je ne regrette de rien... Γιατί μια αληθινή σταρ δεν μετανιώνει ποτέ.

Μαντόνα και «αλυσίδες»...

Αποτελεί αναμφίβολα «βαρύ πυροβολικό» της βιομηχανίας του θεάματος. Με απίστευτη ενέργεια στη σκηνή, παρότι 50χρονη, χορεύει, τραγουδάει, ξεσηκώνει... Πετάγεται μέσα από καπνούς, με διαφορετικό «πρόσωπο» κάθε φορά - άλλοτε προκλητικά ημίγυμνη και άλλοτε με σχολικές ποδιές και σταυρούς. Πότε ως «αγία», πότε ως «κολασμένη», προκαλεί «θεούς» και «δαίμονες»...

Η Μαντόνα, «ιέρεια» ενός «ναού» που υψώνει απανταχού της Γης ο soft ιμπεριαλισμός, είναι εδώ! Το Σάββατο δίνει την πρώτη αθηναϊκή συναυλία της στο Ολυμπιακό Στάδιο - στο πλαίσιο της «Sticky & Sweet» περιοδείας της - μπροστά σε χιλιάδες νεοέλληνες που «τσίμπησαν» και ξεροστάλιασαν μέσα στην καλοκαιρινή ζέστη για τα «μαγικά», πλην πανάκριβα, εισιτήρια για το ιλουστρασιόν υπερθέαμα (η τιμή πολλών ήταν 250 ευρώ).

Η τραγουδίστρια, που δε φημίζεται τόσο για τη φωνή της όσο για το σόου που παρουσιάζει, αποτελεί αυθεντική εικόνα ενός ψευδεπίγραφου «πολιτισμού», που πηγάζει από το κυρίαρχο οικονομικό σύστημα και την ιδεολογία του. Στο πρόσωπο της Μαντόνα αντικατοπτρίζονται η αισθητική, οι «αξίες» μιας κουλτούρας ξεγελασμένου πνεύματος και παραπλανημένης συνείδησης. Της ομογενοποιημένης μαζικής κουλτούρας, που με μαεστρία χτίζουν τα μονοπώλια του θεάματος, πολτοποιώντας πολιτισμούς, αλυσοδένοντας γούστα, υπνωτίζοντας κοινωνίες. Το θέαμα είναι το μέσον όχι μόνο για να αυξάνουν τα κέρδη τους, αλλά και για να εντείνουν και να εμβαθύνουν τη μαζική πλύση εγκεφάλων, τη χειραγώγηση συνειδήσεων. Καλλιεργώντας συνείδηση αποδοχής μιας εικονικής πραγματικότητας που παρασάγγας απέχει από την αληθινή ζωή.

Ρ. Σ., ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Πέμπτη 25 Σεπτέμβρη 2008

Ολίγη από J.Lo, πολλή από εγχώρια σελέμπριτι

Τζένιφερ Λόπεζ

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 22/09/2008

Εχουμε τα πιο βλαχομπαρόκ σελέμπριτι πάντως. Ούτε σε αυτό δεν είμαστε ικανοί. Αρκεί να δεις πέντε μόνο λεπτά από κοντά την Τζένιφερ Λόπεζ και καταλαβαίνεις πόσο γύφτικα σκεπάρνια είναι ο Ηλίας Ψινάκης και οι υπόλοιποι. Οχι πως δεν το γνωρίζαμε, αλλά όταν το βλέπεις και με τα ίδια σου τα μάτια κάνει περισσότερο μπαμ. Η J.Lo να λάμπει (Μπάμπη μου) και οι... Μπάμπηδες της εγχώριας σόου μπιζ να συνωστίζονται μπροστά στην κάμερα του Star, που ήταν στημένη έξω από την είσοδο του κλειστού γηπέδου μπάσκετ.

Αυτό δεν ήταν live, αλλά μάζωξη τηλεοπτικών αργόσχολων. Δεν κοίταζαν τη συναυλία. Αν τους κοιτάζουν οι άλλοι κοίταζαν. Τέλος πάντων, τα έχουν αυτά οι ποπ συναυλίες. Παρά δε τις φήμες περί του αντιθέτου, μάζεψε αρκετό κόσμο η Τζένιφερ το Σαββατόβραδο στο ΟΑΚΑ. Γύρω στις οχτώ χιλιάδες ήταν εκεί και, όπως τους έκοψα, οι 7.999 δεν πρέπει να είχαν πάει ξανά σε συναυλία.

Στην Ακρόπολη ανέβηκε χθες μέσα στην ψυχρούλα η Τζένιφερ Λόπεζ και πόζαρε στις κολόνες του Ερέχθειου

«Η αρένα πού βρίσκεται;» ρωτούσε μία, καλλίγραμμη ομολογώ, νεαρά, ενώ βρισκόταν ακριβώς στο κέντρο της. Ενα 30% του κόσμου θα πήγε μετά στον Βέρτη στο «Ποσειδώνιο», ένα άλλο 20% σε ένα, ας πούμε μοδάτο αλλά χωρίς στιλ, κλαμπ της λεωφόρου Κηφισίας λίγο πιο πάνω και κάποιοι, τέλος, σε ένα αποτυχημένο πάρτι στην Εκάλη (τζάμπα τα χιλιόμετρα). Ωστόσο πριν θα έχουν να λένε πως πήγαν και κυρίως φωτογραφήθηκαν με φόντο τη σκηνή τής J.Lo.

Τη μεγάλη ήττα βέβαια την έφαγα με τον (Νίκος; Γιώργος;) Μαρτάκη, που άνοιγε το live. Ηθελα να τα φέρω έτσι χρονικά ώστε να ακούσω ένα και μόνο κομμάτι από αυτόν αλλά τα υπολόγισα λάθος και τον... απόλαυσα για τρία ή τέσσερα τραγούδια -τρόπος του λέγειν. Ατάλαντος, άφωνος, άψυχος, άχρωμος κι όλα τα Α του κόσμου μαζί. Ευτυχώς, κάποια στιγμή τελείωσε το μαρτύριο, για να βγει επιτέλους η Τζένιφερ γύρω στις 10 παρά και ύστερα από μία ώρα αναμονής. Τεράστιο stage, καλοστημένο light show, μία πραγματικά εντυπωσιακή παραγωγή. Και με τέλειο ήχο. Οι άνθρωποι ήρθαν, μελέτησαν τον χώρο κι έστησαν κατάλληλα τα μηχανήματά τους. Για να πάψουν επιτέλους να μας παραμυθιάζουν κάποιοι εγχώριοι διοργανωτές πως όταν δεν ακούμε καλό ήχο, φταίνε οι χώροι (και όχι αυτοί). Ο,τι πληρώνεις παίρνεις.

Με καλή φωνή και ασταμάτητο χορό η Τζένιφερ παρουσιάστηκε πολύ φιλική με τον κόσμο. Δεν είναι μία τυχαία τραγουδίστρια. Δεν είναι πλαστική, δεν είναι μία ακόμα κατασκευασμένη ποπ τραγουδίστρια. Και είναι όντως απίστευτα σέξι και αισθησιακή, ειδικά όταν τραγουδάει στα ισπανικά. Οσο δε για το επίμαχο και πιο ωραίο σημείο του σώματός της, που όλοι γνωρίζουμε ποιο είναι, είναι η αλήθεια πως έχει μαζέψει λίγα κιλά παραπάνω. Προέρχεται από εγκυμοσύνη, βέβαια, ας μην το ξεχνάμε. Οχι πως είχε πρόβλημα, δηλαδή. Αλλωστε τα τρία τέσσερα κοστούμια που άλλαξε, κάτι ριχτά ρούχα με μια βερμούδα από κάτω, μας αποκάλυπταν συχνά-πυκνά το μεγαλείο.

Ο μεγάλος χαμός έγινε με το «Que Hiciste» και το «Let's Get Loud», που έκλεισε τη συναυλία μόλις έπειτα από μία ώρα. Ούτε encore ούτε τίποτα. Το μεγάλο αρνητικό της υπόθεσης. Η τελετή έλαβε τέλος ξαφνικά αφήνοντας μια πικρή γεύση στους θεατές που είχαν πληρώσει ένα σκασμό λεφτά για το εισιτήριό τους. Το ξέρουμε πως αποτελούσε ένα one off live, μια και η Τζένιφερ δεν βρίσκεται τώρα σε περιοδεία, θα μπορούσε όμως να παίξει λίγο περισσότερο. Εστησα αυτί βγαίνοντας να ακούσω τι έλεγε ο κόσμος: «Ασε, θα σου πω στο σπίτι» φώναζε μία πιτσιρίκα δίπλα μου στο κινητό, «ούτε μία ώρα δεν έπαιξε, μας ξενέρωσε εντελώς». *